En ik, en ik, en ik, ik ben te dik. De laatste tijd moet ik vaak aan dit liedje denken. Eigenlijk elke keer als ik in de spiegel kijk, of een foto van mezelf zie. Er moeten inderdaad best wat zwangerschapskilo’s af en dat gaat ook gebeuren. Ik ben twee keer eerder 22 kilo afgevallen. Het frustreert enorm dat ik veel kleding van ‘voor Finn’ niet meer pas. Het komt mede door mezelf, ik kan het niet alleen wijten aan de zwangerschap.
Op dit moment maak ik foute keuzes. Het is nu teveel genieten van de foute lekker dingen, niet genoeg rekening houden met het aankomen (iets met struisvogelpolitiek) en emotie-eten. En ach, het is vakantie. Mijn lijf voelt ook gewoon niet fijn. Het is (ook al is Finn al tien weken) nog niet hersteld na de bevalling. En ‘dan doet het er toch niet meer toe’, het is toch al te erg. Wat afvallen en mijn lijf betreft heb ik dus een verkeerde mind-set. Hopelijk gaat binnenkort de knop om, dát heb ik nodig. De kriebel om te gaan hardlopen is er weer. Ik ben bang dat ik wel braaf met de 1-minuutjes interval moet beginnen. Ben al kapot wanneer ik twee trappen op loop.
Geen moment onzeker
Daarom verbaast het me dat ik geen moment onzeker was in de Julianatoren. Dat was eigenlijk voor het eerst dat ik weer onder zoveel vreemde mensen tegelijk was. Vaak ben ik me dan heel bewust van mezelf. Hoe ik er uitzie, hoe ik overkom. Er zaten twee gerstekorrels in mijn gezicht, waar ik niet van af kon blijven en die er niet uitgingen. Het resulteerde in twee lelijke plekken in mijn gezicht. Mijn gewicht is weer bij het oude, dus wat ik aan moest? Ik had geen idee. Daar kan ik wakker van liggen. Uiteindelijk besloot ik tot een zwart jurkje en blote benen. Buiten mijn comfortzone (nog een reden dat het gevoel dat ik had toen ik in het openbaar knoopte me verbaasde), maar het jurkje zit zo lekker. Zonder mouwen en met handenzakken. Fijn voor het weer dat het zou worden.
Knopen in het openbaar
Het was de eerste keer dat ik ging knopen in het openbaar. Ik had echt verwacht dat het benauwd zweet met uit zou breken. Ik vroeg me af of ik het überhaupt zou durven. De doek ging mee, maar of ik Finn echt zou durven dragen, ik zou wel zien of ik die drempel over durfde. De nieuwe doek is nog niet heel zacht, dus het knopen vergt iets meer moeite. Ook deed ik de Kangaroo Cary en die had ik nog niet zo vaak geknoopt. Van iets doen wat ik voor mijn gevoel niet goed kan, word ik meestal onwijs onzeker. Tel daarbij op mijn selfesteem, of ‘lack of’ in dit geval en het feit dat er nogal negatieve meningen zijn over het dragen.. Bizar dus dat er juist een soort van serene rust over me heen kwam toen ik mijn doek pakte.
Sleepy Dust
Finn was een beetje onrustig én er waren zo veel prikkels, dat ik het voor hem belangrijk vond om hem in de doek te gooien. Oké, de afwerking had netter gekund, maar ik nam de tijd en de rust om de meeste slack weg te werken, de doek goed te spannen, Finn goed te zekeren en ruimte voor het nekrolletje over te houden. Ondertussen keek ik zowaar rustig om me heen, voelde niet alle blikken, die er misschien ook wel helemaal niet waren, maar ging mijn goddelijke gangetje. Ik was zo trots toen ik klaar was. Ben me geen moment bewust geweest van mijn buik die toch iets minder charmant onder de doek vandaan komt. Was geen moment onzeker. Nu had ik de doek wel voor afgeknoopt, dus misschien werd hij daar wel door verbloemd, maar dat bedenk ik me nu. Toen dus niet.
Het allermooiste? Nog geen seconde in de doek en Finn knoedelde lekker tegen me aan. Ik moest zijn koppie zelfs steeds even scheef leggen, zo kroop hij in me, en weg was hij, de kracht van sleepydust ♥ Trots en liefde overheersten. En die kilo’s? Dat gaat zeker goed komen, nog een week struisvogelen en dan aan de bak!
Stoer!! Ik trek geen korte broek, rok of jurkje aan… geen haar op mij hoofd die daar aan denkt.
De negatieve reacties op dragen herken ik helemaal niet moet ik zeggen. Nu ben ik tien jaar geleden begonnen met dragen, dat zag je amper nog toen en ik ben drie jaar geleden gestopt toen de jongste niet meer wilde.
Stoer dat je het “gewoon” hebt gedaan… en wat betreft het dragen, zolang je ergonomisch draagt is het prima! En ja… een draagdoek knopen is lastig maar wel de beste manier.
Knap dat je dat gewoon durft! Ik ben mijn kilootjes bijna kwijt maar ben ael onzeker over mijn lichaam.. en ja ik weet dat ik er een kei mooi wondertje voor terug heb maar toch is dit niet altijd prettig ..