Foei! Ik help met sparen

Als ik Facebook en sommige blogs lees, ben ik een monstermoeder die haar kinderen te kort doet. Ik ontneem ze elke kans op van alles. Geketend op het dorpsplein met me! Ik maak ze niet zelfstandig, zelfredzaam en leer ze niet te verlangen naar dingen, om trots te zijn wanneer ze dit zelf bereiken. Ze snappen nu niet dat sommige dingen tijd kosten, dat je niet alles meteen kunt hebben. Iets met loedermoeder dan? Of misschien zelfs ontaard.

Wát een onzin! Vind ik dan. Eigenlijk wilde ik niet reageren, de eer aan mezelf houden. Ik weet prima hoe ik mijn kinderen opvoed. Waarom ik de keuzes maak die ik maak. Waarom ik ze help met dinoplaatjes sparen. Toch voelde ik me aangesproken. Zelfs een beetje beledigd. We roepen heel hard dat wij moeders solidair moeten zijn. Niet aldoor op elkaar afgeven. Niet moeders tegen moeders. Moeders voor moeders en niet alleen met plas!

Sommige berichten waren ronduit verwijtend. Dat vind ik naar. Misschien zijn het niet altijd de goede keuzes die ik maak. Wel de mijne. Het zijn mijn kinderen namelijk. Wie denk jij dat jij bent om mij te vertellen dat ik geen dinoplaatjes voor mijn kinderen mag sparen!

Ik zeur toch ook niet over het feit dat jij je kinderen elke maaltijd voor de televisie laat eten. Dat je kindje met vieze kleren op school komt. Mij hoor je niet wanneer ze drie keer in de week pizza eten omdat je geen zin hebt om te koken. Of welk ander ding jij doet wat ik niet oké vind. Ik snap dat best. Iedere moeder heeft wel eens een loedermoedermoment, niemand kan altijd de perfecte moeder zijn, alle ballen hoog houden. Je kunt wel de beste mama zijn die je kunt zijn voor jezelf én je kinderen. Misschien zou ik het soms anders doen. Als jij je afvraagt of je het goed doet, handelt naar eer en geweten, je kinderen eten geeft, ze op tijd wast en normen en waarden meegeeft, doe je het aardig goed! Daar kun je ook bij mij van uit gaan, ik ben niet moedwillig mijn kinderen aan het verpesten, de keuzes die ik maak, maak ik bewust en weloverwogen. Meestal dan, soms heb ik gewoon een kort lontje of juist heel veel zin om iets compleet geks, onzinnigs en leuks te doen.

Foei! Ik help met sparen

Oprecht vraag ik me af of ik van mijn peuter nu moet verwachten dat ze op het schoolplein van de peuterspeelzaal gaat ruilen met haar medepeutertjes. Wanneer ik dat niet hoef te verwachten, vraag ik me af hoe ik aan mijn zoon van zes uitleg dat ik wel zijn zusje mag helpen, maar hem niet. Ik las op hetzelfde Facebook dat ruilen op school mis gegaan was. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Geen idee bij welke leeftijd dit het geval was, maar eerlijk ruilen is best lastig. Van ruilen komt huilen toch? Een beetje hulp van een volwassene is dan toch juist prima, je bent als ouder ook begeleider lijkt me. Er zijn samen weer lessen te leren.

Met mijn oudste maken ik of mijn man er echt een momentje van. Gisteravond zaten ze ook weer samen aan tafel. Checken welke van de kaartjes die (naar aanleiding van mijn oproepje op Facebook) waren binnengekomen, in zijn boek of in Pollewop haar boek moesten. Welke onverhoopt toch dubbel waren, omdat ik ook ongevraagd heel lief van mensen plaatjes krijg. Mijn kinderen leren dat je om hulp mag vragen, dat samenwerken om een doel te bereiken leuk is. Je bereikt samen meer dan alleen. Waar ze kunnen helpen, helpen ze mee. We doen het samen, ze staan er niet alleen voor.

Wanneer je de Facebookoproepjes van moeders irritant vindt, bedenk dan dat jij ook heus wel eens iets plaatst waar andermans nekharen van overeind gaan staan. Zie bijvoorbeeld punt 12 in deze 15 dingen die ik niet snap. Wanneer iemand dat te vaak doet, kan ik twee dingen doen: ontvrienden of niet meer volgen, iedereen heeft een keuze.

Respect voor mijn zoon

Mijn zoon heeft juist dankzij de dino-actie weer laten zien hoe sociaal hij is. We hadden een boek extra. Hoe hard ik ook roep dat ik er niet weer aan ga beginnen, mijn schoonmoeder geeft mijn kinderen een boek en ik ben weer om (en vind het dan stiekem ook weer leuk om het samen met de kinderen te doen). Vanuit het PR bureau ontving ik een perspakket, met daarin onder anderen ook een boek. Nu was er op school een kindje dat geen boek had, maar wel wat plaatjes. Daarover hadden ze het samen gehad. Dus toen Thomas die dag uit school kwam: “Maaaam, hebben we dat extra boek nog en mag M. die dan hebben? Hij is verdrietig en dat vind ik niet leuk.”

Dus ja: ik help mijn kinderen met sparen, zij genieten van boek dat steeds voller wordt. Ik help anderen met hun boeken. Wát een samenwerking en saamhorigheid tussen moeders en kinderen. Verschillende moeders, verschillende kinderen. Oh ja, schreeuwende, bedelende, ondankbare kinderen zijn natuurlijk nooit oké en ouders die caissières bedreigen daarmee is iets mis. Dat zijn echter waarschijnlijk ook de ouders die juf slaan, omdat hun kind slechte cijfers heeft. #justsaying

Reacties

reacties