Wat is dit lang geleden zeg. Een persoonlijk blog schrijven, om dan meteen te plaatsen. Het werd wel eens tijd en er speelt wel het één en ander, dus vandaar. As we speak ligt René op de operatietafel, tenminste, ik heb nog geen telefoontje gehad dat hij op de uitslaapkamer ligt. Hij wordt vanaf december al geplaagd door een niersteen, waardoor alles anders is dan anders.
Daarbij was gisteren de eerste echte dag dat ik werkloos thuis zat. Ik merk nu al dat het niets voor me is. Ik mis zoveel. Mijn kinderen vind ik heerlijk en voor nu meer bij hen zijn is fijn. Er is alleen geen ritme, geen structuur. Nu kan ik dat zelf aanbrengen, maar zolang René bij huis is, heb ik toch het gevoel rekening met hem te moeten en willen houden. Op zich gaat het prima hoor. Wanneer hij iets kan, dan doet hij het zeker. Als hij er niet is, dan is het zoals ik gewend ben en daar vaar ik beter op. Omdat ik weet dat dit tijdelijk is. Voor altijd kan ik hem zeker om me heen hebben, dan is dat het nieuwe normaal.
Even bijkletsen; het gaat een beetje anders dan anders
Nu kan ik mijn draai niet helemaal vinden. Zelf niet, de balans tussen Mar-JoYa, wat ik wil en deadlines en opdrachten en privé, de kinderen, werkloos zijn en dat soort dingen. En vandaag al helemaal niet.
Eerste wereldproblemen, tijdelijk en het komt wel weer goed, ik weet het. Vanmorgen moest Elynn ineens naar de tandarts. Ze klaagde al een aantal dagen over kiespijn. Vanmorgen meteen maar gebeld, geen idee wanneer het zou lukken. Alsof het zo moest zijn was mama met de auto (ik rijd immers niet) en mocht Elynn bijna meteen langskomen. Mama met haar mee, ik Thomas naar school brengen. Top!
Kleine bikkel!
Op school ben ik eerst naar de juf van Elynn gegaan, om door te geven dat ze later zou zijn, daarna doorgelopen naar de klas van Thomas om met zijn juf af te stemmen dat vandaag een lastige dag zou kunnen zijn. Ik maak me zorgen, dat zal voor die kleintjes ook zo zijn. Ik heb wel geprobeerd de morgen zo normaal mogelijk te laten verlopen, maar dat opa en oma je papa meenemen naar het ziekenhuis is best raar. Daarom vond ik het fijn dat ik zelf bij ze was, ze zelf opgestart heb voor school en Thomas dus zelf heb kunnen brengen! Dat gaf hen merkbaar rust en vertrouwen.
Eenmaal weer thuis, was mama er nog niet, maar dat had ik al verwacht. Zonder mopperen had ze Elynn zo weer naar school kunnen brengen. Kleine bikkel is het! Bij de tandarts lag ze dapper op de stoel, terwijl hij zei: “dan moet ik nu even boren”, of iets in die geest. Mijn moeder schrok, wilde naar haar toe, kreeg buikpijn en mijn meisje? Die lag stoïcijns in de stoel, onderging het zonder gedoe en zei na die tijd dat het helemaal niet zeer had gedaan. Lekker wijf!
Sollicitatie
En vandaag is er een brief de deur uit gegaan. Op een fantastische vacature, op mijn lijf geschreven. Met een best lange sollicitatietermijn. Op zich zou het verder niet spannend of zo hoeven zijn. Er hangt niets vanaf. Het lijkt me alleen zo’n fantastische werkgever én het is een super leuke functie. Dat maakt dat ik het wel heel graag wil. Helemaal, omdat mijn CV schreeuwt dat ik geschikt ben en ik wéét dat ik het goed zou kunnen en geweldig zou vinden. Dat. Voor iemand die van schrijven haar werk heeft gemaakt, is het knap lastig om dat goed te verkopen hoor.
❥ Afwachten, het thema van vandaag en de komende tijd. Hoe komt René de operatie door, hoe gaat het herstel? Wat doen de ontsteking en de kies van Elynn én mag ik op gesprek of niet? Duimen jullie? Het is ook een tijd van vol aan de bak. Cursus oppakken, Mar-JoYa uitbreiden, Met Liefde Gestrikt online, maar dat geeft zo veel positieve energie!!
