Erger dan de bevalling zelf

Van grote onderbroeken, naar draadjes in je onderkant en tot thermometers in je achterkant. Er zijn dingen erger dan de bevalling zelf. Nu het dichterbij komt (nog zo’n twee maanden te gaan), besef ik steeds meer dat hij er uit moet. Hoe dan ook. Goedschiks of kwaadschiks. Toch kan ik met een glimlach terug denken aan mijn twee bevallingen.

Terwijl ik dit typ is het alsof hij er bij voorkeur via mijn keel uit wil, zo is hij zich naar boven aan het wurmen. Bizar, onwerkelijk gevoel blijft dat. Wel fijn trouwens als hij een dag heel rustig is, dat hij toch weer even extra laat merken dat hij er is. Bevestiging van zijn bestaan, ik heb het soms zo nodig, maar dat is een ander verhaal. Die onzekerheid tijdens de zwangerschap.

Wat is erger dan de bevalling zelf

Ervaring leert dat er na de bevalling je nog één en ander te wachten staat. Je bent er niet met het baren van een kind. Dan begint de ellende pas echt. En dan heb ik het eigenlijk nog niet eens over de gebroken nachten. Dat is een ingecalculeerd risico, waar je natuurlijk ook mee om moet leren gaan, maar (als het goed is) doe je dat samen. Dit zijn de dingen erger dan de bevalling zelf, waar je alleen voor staat (maar waar je man wel last van kan hebben)!

Nog een hele bevalling

Wanneer je kindje geboren is en jij denkt dat je klaar bent, mag je nog een keer ‘bevallen’. De placenta moet er ook uit. Als je geluk hebt, helpen ze een handje. Letterlijk, met twee, duwend op je buik. Wanneer het meevalt floept hij vrij makkelijk achter je baby aan de wereld in. Als het tegen zit is het een zware bevalling op zich.

Grote witte onderbroeken

Berg je sexy ondergoedjes maar lekker op, tijdens de zwangerschap, met buik wordt dat lastig dragen. Na de bevalling kunnen ze nog prima een tijdje achterin je kast blijven. Je bent namelijk 9 maanden niet ongesteld, maar karma is een bitch en die negen maanden ga je na de bevalling in een paar dagen inhalen. Kraamverband A Go Go dus! En díe passen niet in een charmant sexy gevalletje. Natuurlijk staan de witte onderbroeken hier symbool voor het nare gevoel van het bloeden en het blegh gevoel dat je daar van krijgt.

Thermometer in je achterkant

Na de bevallingen had ik fantastische kraamverzorgsters. Daar ben ik echt nog steeds blij mee! Met heel veel mazzel staat één van beide weer naast mijn bed bij Mini3. Wat ik wel een dingetje vond was het temperaturen. Dat mag dus niet via oksel of digitaal. Nee, hoppa in je achterwerk er mee. Dat is nauwkeuriger. Dat moet ook, er is gewoon ontstekingsgevaar en koorts is een signaal. De nauwkeurigste manier is om dan anaal de temperatuur te meten, maar een feestje vind ik het niet. Ik mocht wel kiezen of ik het zelf wilde doen of niet, maar bereid je dus vast voor.

Hechtingen

Bij Pollewop ging het gelukkig goed, maar bij Muppet ben ik uitgescheurd. Geen totaal ruptuur, maar toch. Het hechten na de bevalling (wat volgens mij als ik de klok goed in de gaten had, nog z’n tijd in beslag nam) vond ik erger dan het bevallen zelf. Ik werd wel verdoofd begreep ik, maar die prikjes ter plaatse voelden niet heel lekker. Ook het aantrekken van de draadjes voelde ik. Niet als pijn, wel als een irritatie. En ik wilde naar mijn kindje. Die lag alleen in de couveuse. Mijn man was meegegaan hoor, om te kijken waar hij terecht kwam en ‘of het goed was’. Daarna wilde hij bij mij checken of met mij alles goed was. Lijkt me ook nog steeds zo lastig voor hem. Vrouw op de ene plek, kind op het andere en dan? Ik heb hem met Thomas mee gestuurd, ik wilde dat hij niet alleen was. Toch was het ook fijn dat hij later wel bij me was om te kijken of met mij ook alles goed was. Hij kon zo natuurlijk ook even met een knik en een knipoog laten weten dat het met Muppet oke ging.

Borstvoedingsmaffia

Mijn kinderen zijn flessenkinderen. Niet omdat het niet anders kon, omdat ik niet anders heb geprobeerd. Hoe vaak ik niet opmerkingen naar mijn hoofd heb gekregen en vragen, waarbij me het gevoel werd gegeven dat ik op het matje moest komen? Ontelbaar. Op een gegeven liet ik maar in het midden waarom ik geen borstvoeding heb geprobeerd.

Ik besloot dat ik mezelf in de spiegel aan kon kijken, ondanks dat de keuze mede voortkwam uit egoïstische redenen en keuzes. Het is een ‘je er bij neerleggen’, dat mensen iets van je vinden en van je moederschap! Toch zie ik er ook dit keer weer tegen op, want ook dit keer een flessenkind en dus weer tig meningen. Ook de opmerking:  ‘Jij wilt dus niet het beste voor je kind’, zal ik weer moeten slikken.

Tieten op ontploffen

De borstvoedingsmaffia kan inmiddels gerust zijn. Je krijgt een beetje straf voor het niet geven van borstvoeding. Het is niet zomaar even zeggen dat je het niet doet. Die melk is er namelijk wel. In overvloed in mijn geval. Het gaat alleen nergens naar toe. Kool, strak afbinden, van alles geprobeerd, niets hielp. Druk, spanning en pijn, alle drie tegelijk, op die twee kneiters van meloenen. Ik geef het je te doen. Eigen schuld, dikke bult hoor ik fluisteren. Klopt. Toch wegen mijn gevoelens en reden om niet te borstvoeden, ook hier uiteindelijk tegen op, maar ik vond ook de pijn aan mijn tieten erger dan bevallen zelf.

Niesen of verslikken in het openbaar

Ondanks de oefeningen is mijn blaas niet meer wat het geweest is. Tena Lady a gogo als de kraamverbanden er uit kunnen. Door de bekkenbodemspieroefeningen, wordt het altijd wel beter, dus vlak na de bevalling lekker mee beginnen. Tot ze effect hebben, gene-knop uit laten (als het goed is, staat die al sinds de zwangerschap niet meer aan), Oma-onderbroeken aanhouden en Tena er in! Iets met zelfbescherming en oeps-momenten.

Wat vond jij het ergste na je bevalling, welke genante of pijnlijke momenten zijn je het meeste bij gebleven en hoe kijk je terug op je bevalling zelf? Ik besef net dat ik mijn bevallingen nog helemaal niet gedeeld heb. Na de komst van Mini3 zal ik die nog op volgorde met je delen ♥

Reacties

reacties