Door Nienke – Ik lig hier even bij te komen van een val uit m’n bed. Voor degene die zich nu zorgen maakt; ik ben nog heel! Eventuele verrekte spieren die ik er aan overhoud zijn ’t resultaat van de slappe lach die daar direct op volgde. En waarom? Ik bedoel er zijn gelukkig, het merendeel, nachten dat ik dat niet doe en waarom nu opeens wel?? Geen idee.
En nee, geen borrel gehad gisteravond en geen wild kussengevecht (ik lig hier alleen) of droom. Althans zover ik me kan herinneren niet. Er is wel een terugkerende nachtmerrie die veroorzaakt wordt door die gruwelijk enge paashazen uit de Hema reclame. Het Paasfestijn komt dichterbij en nadert het hoogtepunt…ik sluit dus niet uit dat daar de oorzaak ligt van deze ongemakkelijke situatie. Alleen herinner ik me dat niet meer. Raar hoe je geheugen werkt na een droom, zo weet je hem nog en het andere moment is ie uit je kop verdwenen.
Ik rolle me van dat bedde
Gelijk moest ik terugdenken aan m’n oma. Rond de trouwerij van m’n broertje deelden wij een hotelkamer. Ik werd midden in de nacht gewekt door een enorme klap en toen een zacht stemmetje: ‘Ik rolle me van dat bedde’ (normaal spreekt ze Nederlands tegen me, maar na deze klap wendde ze zich van de schrik tot haar vertrouwde Drentse dialect) Nadat ik t licht had aangedaan en de situatie had bekeken, belandden we gezamenlijk ook in een lachbui. Het was zo’n maf gezicht; midden in de nacht, lag ze daar met matras en al, dat kleine vrouwtje tussen allerlei kussens en dekens en half in de kledingkast die vlak naast het bed stond.
Sweet memories
Anyway ze hield er gelukkig niets aan over en het is nu een leuke herinnering. De nachten die ik bij en met mijn oma heb doorgebracht zijn met geen mogelijkheid te tellen. Ik logeerde daar tot vorig jaar altijd graag en veel. Helaas woont oma nu ergens waar dat niet meer kan en ik mis het. Gelukkig heb ik dus wel veel herinneringen en kijk ik terug op vele gezellige weekenden en vakanties samen.
Ik ga er vanuit dat ik me die nacht en alle andere, altijd zal blijven herinneren. Oké toegeven, details worden in dit stadium van m’n leven (al) waziger. “Wanneer was dat ook alweer en hoe oud was ik toen?”, denk ik inmiddels regelmatig. Vroeger hoorde ik mijn ouders zich dat wel eens afvragen en dan dacht ik: “Tjeeez hoe kun je dat nou niet meer weten??!!”. Inmiddels denk ik dat niet meer, want zo werkt t geheugen blijkbaar. En ach, wat maakt de datum uit. Het valt nog wel te achterhalen mocht er ooit iets belangrijks van afhangen. Maar zoals gezegd, wat maakt het uit, zolang ik me de dingen kan herinneren vind ik het prima.
En zo is ’t oma
Vorige week was ik even bij haar. Toevallig hadden we het hier ook nog over. We hadden het over ouder worden en de vraag wat beter is; Met geheugen maar met lichamelijk gebreken oud worden of zonder geheugen maar fysiek in orde oud worden. Eigenlijk een totaal zinloze vraag want daar heb je dus geen ene fluit over te zeggen. Dat is zo’n flauwe grap van t leven, dat na een leven vol mooie momenten je in rust zou kunnen gaan terugkijken en je daar eindelijk ook de tijd voor hebt, het geheugen dan zegt: ‘De groeten, ik nok er vast mee’. Oma zei: ‘Zolang t mijn hoofd nog een beetje werkt kan ik zo prima leven’. En zo is t oma! Ik hoop dat ik op m’n 87ste me de dingen nog zo herinner als zij. Dat ik dan nog eens terug kan denken aan oa mijn dierbare oma. Ik heb daar zelfs zo’n periodieke val uit ’t bed wel voor over.
Maarre genoeg geneuzeld, ik ga weer proberen te slapen en met een beetje pech dromen over paashazen. Pfff ik kan niet wachten tot die eindelijk en definitief uit m’n geheugen zijn verdwenen.
Mooi blog! Fijn dat je zoveel onvergetelijke momenten met je oma hebt.
En wat die horrorpaashazen betreft, ik hoop dat ze die nooit meer in hun reclames gebruiken. Verschrikkelijk!
Merel onlangs geplaatst…Mommy tag: over miskopen, datenights en mijn droomvakantie