Vandaag eindelijk een persoonlijke update, want het werd tijd. Een beetje van de hak op de tak, want dat is precies hoe ik me dagelijks voel. Schakelen van hak naar tak, afhankelijk van de gebeurtenissen van de dag. We hielden tijdens het afstandsonderwijs weer een ritme aan, net als bij de eerste lockdown, toch is het anders. De tweede lockdown valt me emotioneel zwaarder. Zoals jullie hebben gezien is er al heel lang geen persoonlijk artikel online gekomen.
Op dit moment zijn het vooral informatieve artikelen geïnspireerd door opdrachtgevers én persberichten. De duidelijke reden hiervoor is uiteraard planning, tijd en wat deze lockdown met me doet. Daardoor was er twijfel over het blog, want schrijf ik online artikelen voor mijn magazine of informatieve stukken op een persoonlijk blog? Moest Mar-JoYa een magazine worden of een persoonlijk blog blijven? Of maak ik het mezelf onnodig lastig? Hoe lang blijft dit überhaupt een mamablog? En toen dacht ik aan hoe het allemaal begon. Mijn droom om te schrijven kwam per ongeluk uit, op een manier die bij mij paste op precies dat moment. Mijn blog is een verlengstuk van mij. Op dit moment is het blog zoals het nu bij mij en de situatie van dit moment past.
Magazine of persoonlijk blog
Opdrachten schrijven vind ik ook echt geweldig, een manier om geïnspireerd te worden om jullie te informeren. De deadlines zijn soms iets minder, maar dat heeft meer met de oorzaken uit deze persoonlijke update te maken.
Uiteraard is het ook tof wanneer de artikelen goed gevonden worden door Google, voor de gericht zoekende lezer. Daarom besloot ik mee te gaan met de flow van dit moment. Een persoonlijk blog met informatieve artikelen over alles wat het leven als mama interessanter en vooral makkelijker maakt! De kleine dingen die momlife leuker maken.
Eindelijk een persoonlijke update
Het stomme is dat er echt heel veel te vertellen is, dat ik het schrijven van weekoverzichten ook best mis. Er zijn zoveel leuke dingen om te delen, ondanks die hele stomme corona lockdown en all the feelings. Tegelijkertijd weet ik niet waar ik moet beginnen!
Een jaarcontract als HEMA meisje (Chief Stationary, leuke collega’s, fijne werkplek, rondom gelukkig mee), Finn compleet zindelijk van het ene op het andere moment, kinderen met wie het ondanks alle maatregelen goed lijkt te gaan én ondanks alles zelf nog op de rails.
Thomas leerde schaken, had zijn eerste logeerpartijtje hier in huis, Elynn groeide in haar vriendschappen en we olieden samen alle bestellingen voor rollers en diffuserblends (#shesawitchnow #foeksiademiniheks).
Gelukkig overheersen de strikjes altijd, al kost het soms iets meer moeite om ze te zien of er voor open te staan. Ook wij genoten de afgelopen dagen van de sneeuw het ijs en het ongelooflijke plezier van de kinderen.
We hadden een fantastische zondag samen met het hele gezin. Achter het huis, in de buitenlucht, op anderhalf meter afstand. Toch voelde het niet zo en voelde alles even volkomen normaal! Wat was dat genieten. Gelukkige snoetjes, ‘samen zijn’, Gluhwijn een broodjes knakworst, fantastisch! Mijn zus even in een andere omgeving en zonder zaken rondom het overlijden van papa was ook heel lekker.
Ditchen en Switchen
We gooien steeds meer rommel het huis uit en verruilen het voor gezonde producten zonder meuk! Dat laatste gaat steeds meer verschil maken. In Nederland gaan we er vanuit dat alles veilig is. Getest, gecontroleerd, duurzaam wanneer er duurzaam opstaat. Het hele gedoe met melatonine, bamboe en maisvezels laat nu wel iets anders zien.
Tijd om nog meer op onderzoek uit te gaan en te ditchen en switchen naar Young Living producten, waar ik trouwens rustig een tweede bedrijf mee aan het opbouwen ben. Het is ook zo fijn om dit te delen met andere vrouwen en mama’s. De reacties zijn onbetaalbaar wanneer een “brouwsel” doet wat het moet doen. Mijn hart doet dansjes dan hoor mensen! Helemaal omdat ik op gevoel met verstand rollers en diffuserblends samenstel of advies geef over oliën en de Starter Bundle.
Verdrietige momenten
Het grote verdriet zit in het overlijden van mijn vader. Dat doet ondanks of juist door alles meer met me dan verwacht.
De uitvaart was prachtig, erg rustig, maar dat lijkt de consequentie van een pandemie in combinatie met besloten kring te zijn. Toch doet het wel iets met je. De mensen die er voor ons en/of hem het meest toe deden waren er uiteindelijk, maar de emoties eromheen zijn heftig.
Zijn laatste dagen in het hospice waren bijzonder, voor hem en voor ons en onze band. In een fijne omgeving verzorgd worden tot je er mee ophoudt, het kan erger. Dit stukje houd ik bewust even kort, het is té persoonlijk. Te dichtbij.
De praktische zaken zijn bijna rond, dat kunnen we bijna afsluiten. Het huis was snel leeg, dat hebben we expres gedaan, moest toch en dan maar dwars erdoorheen. Het persoonlijke, dat ligt anders. Het was ondanks alles wel heel fijn om zo’n dreamteam te vormen samen met zus en partners & zelfs de kinderen. Ook die dagen waren er ontzettend veel strikjes.
Tweede lockdown
Zoals ik al in de inleiding zei; ik heb het moeilijker de tweede lockdown. Alle maatregelen, de verschrikkelijke uitersten in de maatschappij. Het vliegt me aan. Tel daarbij op het uitzichtloze gevoel, omdat niemand weet hoe en waar het eindigt.
Daarbij heb ik vooral ook last van mensen die aan de zijlijn staan en van alles roepen. In het algemeen, maar ik trek het me aan. Het is niet zo dat ik niet van mijn kinderen geniet, dat ik mijn man niet meer leuk vind of dat ik zelfs niet eens aan een gezin had moeten beginnen. Ik mag me niet aanstellen, moet doorzetten. Er is praktisch gezien ook niets te klagen; ik heb werk, net als mijn man. We hebben een huis om in thuis te zitten en onze bedrijven en werk gaan door.
Mama en vrouw zijn op dit moment
Dat is tegelijkertijd het probleem: iedereen vindt dat je door moet gaan, maar er staat niets stil. Geen opvang, want geen essentieel beroep. Ook kreeg ik het druk met de business rondom de essentiële oliën en voor het persoonlijk gebruik vind ik het heerlijk om kennis op te doen. Niet iets wat voor nu in de planning lag, maar alles heeft een reden.
Thuiswerken is niet lekker ontspannen klusjes doen die moeten gebeuren en een beetje koffie drinken. René zijn kantoor verplaatst zich van buiten naar binnen. Alles gebeurt allemaal op dezelfde plek. Kinderen die rekening moeten houden met ouders die thuiswerken. Je ziet de sociaal emotionele ontwikkeling van je kinderen veranderen. René zijn wereld bestaan uit de Jumbo en ons huis. Mijn wereld is beperkt tot de HEMA en thuis. En ik ben nooit meer alleen. Dat mis ik echt. Een moment voor mezelf, zonder onderbrekingen.
Persoonlijk vind het ik lastig om de balans te vinden. Elke dag bestaat uit keuzes maken. Tijd voor de kinderen, het huishouden, HEMA, Young Living, Mar-JoYa. Hun ontwikkeling, mijn ontwikkeling, dingen die moeten, van alles wat ik wil. Bijna elke dag overvalt me het gevoel dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Wanneer ik heb gespeeld en een opdracht heb verschoven voelt dat verkeerd. Heb ik een dag minder gespeeld en meer schermen gegeven, voelt dat als falen. Lastig wanneer je het voor alles en iedereen goed wilt doen. Een slechte periode om hoogsensitief te zijn ook.
Er is niet met iedereen even goed over te praten, terwijl dat wel nodig is. Iedereen ervaart de dingen anders en dat mag! Zover moet het inmiddels toch wel zijn? Of zijn we nog steeds die harde jaren 50 maatschappij, waarin moeders niet mogen zeuren, mouwen op moeten stropen, schouders eronder moeten zetten en vooral niet moeilijk doen en anders maar niet aan kinderen hadden moeten beginnen? Het is gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik heb gelukkig een man die onvoorwaardelijk aan mijn zijde staat en mijn gevoelens niet altijd begrijpt, maar wel serieus neemt. Mijn rots, mijn branding, mijn anker, mijn alles…..maar anders?
Nou dat waren een beetje van mijn hersenspinsels/dingen van dit moment. En jij? Houd jij het een beetje vol? Mocht dat niet zo zijn, dan mag je me altijd een berichtje sturen. Gewoon om het even van je af te gooien. Misschien kunnen we elkaar zelfs een beetje op weg helpen of steunen.
