Vandaag het weekoverzicht van week 4 met een ziek jongetje, eerste zwemles en een eigen plekje. Maar ook met een nieuwe telefoon en een zere bilspier waardoor ik niet kon lopen. Het was dus best een gekke week. Als autistje light vind ik het heel fijn wanneer er sprake is van structuur en regelmaat. Dat elke dag hetzelfde is.
Niet dat de maandag gelijk moet zijn aan de dinsdag en die weer aan de woensdag hoor, maar wanneer de maandag, de maandag is zoals altijd, heb ik ritme en overzicht. Deze week was daar niet echt sprake van helaas. Gelukkig wel op een positieve manier. Dat scheelt. Maar toch, ik moest er even in komen, of liever gezegd, ik moest er even doorheen. En ik ben daar niet altijd even goed in. Maandag stond natuurlijk eerst in het teken van de terugreis vanaf Het Heijderbos.
Inhoudsopgave
Strikjes #68 een ziek jongetje, eerste zwemles en een eigen plekje
Maandag op de terugreis was Thomas dus nog ziek, ik heb veel gewerkt en hij heeft veel geslapen. Eigenlijk was hij nog het meest moe, dus hij had het wel nodig. Ik heb voor hem gezorgd en veel kunnen werken. Het is zo lekker om vooruit te kunnen werken op maandag. Alle andere Mar-JoYa uren zijn dan voor het verder vooruit schrijven, het doen van research en het regelen van leuke en interessante samenwerkingen en nieuwtjes. Dinsdag was hij al wat opgeknapt, maar ik kon merken dat hij nog een dagje op krachten komen wel kon gebruiken. Dinsdag hebben we de dag dus lekker samen doorgebracht met spelletjes, televisie kijken en uitrusten.
Goed nieuws
Dinsdag kreeg ik ontzettend goed nieuws over mijn tijdelijke baan. Heerlijk hoe lang tijdelijk is in dit geval. In eerste intantie zou het waarschijnlijk voor drie maanden zijn. Inmiddels ga ik bijna over na Fase B én heb ik dus dinsdag het nieuws gekregen dat het nog even duurt. De opdrachtgever vind het goed dat Tempo Team mij ook een Fase B contract geeft en dit betekent weer dat ik tot mijn verlof (26 april 2017) mag blijven! Concreet (aangezien ik part-time werk) houdt dit weer in dat ik vanaf 21 april 2017 kan gaan uitrusten om goed te kunnen puffen. Ik heb echt een vreugdedansje gedaan door de kamer.
Nieuw speeltje
Ineens drong tot me door dat ik misschien wel al een nieuwe telefoon uit kon gaan zoeken. Nou ja, hij was al uitgezocht, maar ik bedoel dat tot me doordrong dat die telefoon misschien al sneller dan verwacht geregeld kon worden. En zo was het! De Apple iPhone 7 32GB Rose Gold die ik op het oog had, was binnen handbereik en gelukkig ondanks een foutje, makkelijk geregeld. Woensdag werd hij bezorgd. De functionaliteiten van de iPhone zijn geweldig én de kleur is, ondanks dat ik een zwart meisje ben, perfect voor me. Bizar hoe snel je aan de grootte van een scherm gewend ben en wat vind ik die van mijn iPhone 5 nu klein. Voor mijn werk is hij ook ideaal, de grootte maakt het een stuk fijner om blogs op te typen in de WordPress app. We hebben zaterdag dankzij de telefoon nog ontzettend veel lol met Siri gehad, vraag hem/haar maar eens dat je haar vader bent, of vraag haar om voor je te rappen 😉 Het antwoord op de vraag wat zijn kleur is, lees je op de foto!
Nu nog beslissen wat ik met mijn oude telefoon ga doen…
Easy Swim
In het zwembad bij ons zijn ze begonnen met EasySwim, een zwemmethode voor kinderen vanaf vier jaar die aansluit op het reguliere zwemonderwijs. Een tijd terug was haar drijfpakje al aangemeten, de eerste zwemles had ze gemist door CenterParcs, gelukkig heeft ze daar wel al flink gezwommen en is ze totaal niet bang. Afgelopen vrijdag had ze dus voor haar de eerste les. Eigenlijk zou ik niet mee, ik moest werken. Toch bekroop me vanaf donderdag een #loedermoeder gevoel. Ik wilde er bij zijn en vond ook dat ik er bij moest zijn. Gelukkig had ik nog wat tijd voor tijd én een hele lieve collega die mijn telefoondienst wel een uurtje over wilde nemen. Snel op mijn fiets die kant op die middag. Bij het zwembad toen Elynn mij wel zag en ik haar niet een hele harde en blije; ‘mamaaaaaaaaa’. Wat werd ik daar gelukkig van.
Waterratje
Wat deed ze het goed! Alsof ze het al jaren deed. De beenslag begon ze ook al wat te doen, ze sprong zo het water in, gleed zo van de glijbaan, het maakte allemaal niet uit. Bizar hoe makkelijk ze weer naar de kant kwam zelf. De badmeesters deden het fantastisch, maakten er echt een feestje van. Het lukte ze zelfs om de minst vrije en wat bange kinderen uiteindelijk van de mat het water in te krijgen. Omdat het haar eerste keer was vonden we dat we mochten kijken. Dus dat deden we gewoon. We werden alleen wel voor plasouders aangezien, waardoor ik ineens plasduty kreeg. Het aantal plassers viel mee waardoor ik écht van mijn meisje en de les heb kunnen genieten!
Een eigen plekje
Zoals ik al schreef, slapen wij inmiddels op zolder en hebben de kinderen een eigen verdieping. Mijn werkplek was alleen nog niet klaar. Daar hadden we inmiddels ook de laatste ‘uitzoekrommel’ neergezet, waardoor het een nog rommeliger uitzicht werd. Zaterdag hebben we dat aangepakt, rigoureus en wat ben ik een blij ei. Want het bijelkaar geraapt zooitje komt prima tot zijn recht bij elkaar gezet. Het is ik, het past en het voelt zo te gek! In een ander blog, vertel ik je er meer over, ook omdat het nog niet klaar is, maar ik wil wel vast een foto delen:
Wie is de mol en Moltalk
Eén van de weinige programma’s waarvoor wij nog naar de normale televisie kijken is ‘Wie is de Mol’. Deze aflevering werd ik licht geïrriteerd als taalgevoelig mens. ‘Hebben we nog een bondje?’. ‘Heb je nu ook een bondje met haar?’. Taaltechnisch jeuk aan mijn trommelvlies. Het tweetje wat ik er over plaatste werd later opgepikt in Moltalk. Ik lag al op bed, ben dus blij de foto van een collega en dat ze me er op attendeerde!
Vandaag keek ik het even kort terug. Geweldig dat Margriet van der Linden wist hoe ze MarJoYa77 uitsprak, minder dat ze de tweet niet helemaal snapten volgens mij, maar misschien waren zij door alle bondjes (wat dus VERbondjes moet zijn) ook allemaal een beetje de weg kwijt.
♥MJ
