Ik was 21 toen ik zwanger raakte. Het was de eerste zwangerschap en volgens mij was ik wel snel zwanger, in elk geval binnen een half jaar. Wij hebben het niet echt getimed of bijgehouden hoeveel pogingen we deden. Ik ben gestopt met de pil en we zagen wel hoe het liep. De zwangerschap verliep eigenlijk heel goed, ik had geen last van de misselijkheid, ook geen last van mijn bekken.
Mijn bloeddruk was elke keer keurig, eerder te laag dan te hoog en zo ook mijn suiker. Daar had ik op het eind wel last van, of van mijn lage suiker of van de lage bloeddruk of van allebei dat weet ik niet. Maar ik was erg flauw en trillerig, bij het opstaan ook allemaal sterretjes voor mijn ogen dus dat was wat minder. Maar verder mag ik niet klagen. De verloskundigen dachten door mijn enorme buik en grootte van het kind dat ik zwangerschapsdiabetes had, ik ben meerdere keren doorgestuurd om nuchter bloed te prikken.
Dat was geen pretje, ik zorgde altijd dat ik een banaan bij me had en die verslond ik meteen na het bloed prikken. Mijn suikerwaardes waren vaak 3,6 dus te laag
4000 gram
De bevalling is ingeleid met 41,4. Met 41 weken ging ik naar de gynaecoloog voor een controle, hij maakte een echo en schrok best wel van het gewicht van onze zoon. Hij werd toen geschat op 4000 gram. Bij de verloskundigen kwamen de echo’s ook altijd wel hoog uit, maar zij maakten zich nooit zorgen en zeiden altijd lief en braaf met een glimlach dat het een 7 ponder zou worden. Gelukkig greep deze gyneacoloog in en vertelde dat we over zouden gaan op een inleiding, deze zou plaats vinden op zaterdag 21 juli.
Die zaterdag kreeg ik een gel ingebracht, maar op wat vervelende voorweeen na bracht dit niets. Na een vervelend incident met een plaatsvervangende gynaecoloog in het ziekenhuis zijn we zelfs boos naar huis gegaan. De verloskundige kwam thuis langs en vond het niet verstandig als ik thuis zou blijven, dus we togen naar een ander ziekenhuis waar ik de nacht heb doorgebracht. Er was verder geen weeenactiviteit te merken, het was stil komen te liggen.
Op zondag gingen we terug naar huis nadat we met het eerste ziekenhuis hadden afgesproken dat we die dag erop (maandag) ons zouden melden in het ziekenhuis. We checkten even of die plaatsvervangende gynaecoloog geen dienst had die dag en de dagen erop (want je weet maar nooit), dat was zo. Dus de volgende ochtend togen we weer naar het ziekenhuis, daar bleek dat ik al wel 3 cm had en werden vliezen gebroken en werd ik aan de pomp gelegd.
Helaas dacht de kleine in mijn buik dat de uitgang ergens naar boven was, waardoor ik amper lucht meer kreeg. Hij lag wel keurig met zn koppie naar beneden, maar zijn billen en benen drukten ineens lekker tegen mijn borstkas aan. Na een pomp met Remifentanyl rond 11:00 uur kon alles weer ontspannen en konden we eindelijk beginnen aan het avontuur.
nooduitgang
Rond 15:00 ’s middags zat ik op 7cm dus het verliep keurig volgens het boekje, helaas vorderde het verder niet meer en kwam de gynaecoloog rond 21:00 vertellen dat we voor de ‘nooduitgang’ gingen. (=keizersnede). Ik vroeg of ik het niet nog 1 uurtje mocht proberen. Maar de gynaecoloog lachte mij uit en zei dat hij nog nooit iemand dat heeft horen zeggen. (gyneacoloog was al rond de 65) Hij vertelde dat de meeste vrouwen opgelucht waren als ze hoorde dat het een keizersnede werd na zo’n lange weg. Maar ik baalde als een stekker want het liefst had ik natuurlijk willen bevallen lekker thuis in onze slaapkamer.
Uiteindelijk is om 21:50 onze zoon Levi geboren met een Keizersnede. Dit ging ook nog niet zo vanzelfsprekend, want onze zoon lag echt vast tussen mijn bekken en moest met een verlostang daar weggehaald worden. Hij had een blauwe plek op zijn voorhoofd waar hij vast zat in mijn bekken.
Een vreselijk avontuur
Ik vond het een vreselijk avontuur, de hele weg van inleiden en uiteindelijk een keizersnede en je kind de eerste nacht niet bij je kunnen hebben.
Ik droomde van een thuisbevalling en dat moest ik ineens aan de kant zetten. Ik geef vooral de verloskundigen de schuld dat ze niet eerder ingegrepen hebben vanwege de grootte van ons kind. Hij werd al weken groot ingeschat en zij maar zeggen dat het wel meevalt en dat het een 7 ponder zou zijn. De tweede zwangerschap ben ik daarom ook vanaf het begin onder begeleiding van de gyneacoloog geweest.
Terugblik op ons vreselijk avontuur door mijn partner
Het begon rustig zoals een normale bevalling zou moeten zijn. Het eindigde hectisch doordat de afloop anders was dan ik me had voorgesteld. Ik vind het jammer dat door de keizersnede onze zoon de eerste nacht op de kinderafdeling moest liggen.
Maar ik vind dit vooral jammer voor mijn vrouw, zij lag alleen op haar kamer ik moest weg en onze zoon was ook ergens anders.
Ik ben Liesbeth een creatieve, spontane, niet stilzittende vrouw van 26 jaar, eigenaresse 
van Jippiez. Moeder van 2 jongens, L van juli 2012 en J van december 2013. Een druk bestaanmet deze energieke kids, een webwinkel runnen en daarnaast samen met manlief altijd op zoek naar nieuwe avonturen in en om ons huis. Mijn strikjes: achter mijn naaimachine bezig zijn, genieten van de kids die samen spelen, datenight met manlief, buiten eten, op vakantie met de vouwwagen, op avontuur met mijn mannen en bakken.
Wat jammer dat de bevalling niet ging zoals gehoopt. Mag ik vragen waarom jullie zoon niet bij jullie mocht de eerste nacht? Mijn zoon is ook met een spoedsectio ter wereld gekomen en woog 4380 gram, maar mocht vanaf minuut 1 bij mij op de kamer liggen.
Birgit onlangs geplaatst…Tag: Blogspiratie
Ja dat vraag ik mij ook nog altijd af, ze zeggen dat hij niet goed genoeg huilde en daarom een nachtje ter observatie op de kinderafdeling moest liggen. Later nog nagevraagd en het bleek eigenlijk overbodig.