Soms word je even met de neus op de feiten gedrukt. Heel hard, met een klap. Dit was zo’n moment. Afgelopen vrijdag. Fractie van een seconde. Een ongeluk zit in een klein hoekje & niets is vanzelfsprekend. Ik was heerlijk de hele week al aan het voorbereiden. Ladiesnight in Nieuwe Pekela. Het moest even tussen de bedrijven door ineens, aangezien ik ook afgelopen week met mijn nieuwe oude baan begon 🙂 Deze keer zou ik voor het eerst mijn eigen stand uit proberen. Was zo nieuwsgierig hoe het zou lijken…. De Ladiesnight werd georganiseerd door een evenementenbureau (Petra Zuiderveen, Wedding & Events), inclusief modeshows en leuke andere stands, dus het zou vast een geslaagde avond worden.
Op het moment van de klap wilde ik net tegen zus zeggen dat ik mezelf af en toe moet knijpen, dat het momenteel bijna als “te mooi om waar te zijn” voelt. Dan hoor ik een klap, daarna voel ik hem en kom ik los van mijn stoel. Het wordt zwart voor mijn ogen en even hoor, zie en voel ik niets. Ik val terug in mijn stoel, het zwart trekt langzaam weg. Dan volgt enorme woede. Ik schreeuw tegen de bestuurder van de andere auto. Achteraf vertelt hij dat hij me in zijn auto kon horen….(gelukkig ebt dat gevoel weg als hij na het uitstappen meteen vraagt hoe het is en net zo staat te trillen als wij. Hij heeft ons niet gezien en is ook enorm geschrokken).
Een ongeluk zit in een klein hoekje
Als ik uit de auto wil stappen, vraag ik me af waarom de deur zo moeilijk open gaat. Dan hangt mijn voet buiten de auto en voel ik geen weg. Ineens besef ik me hoe we staan en spring ik er maar uit. Ik voel verder nog steeds niets, mijn hoofd maakt overuren om alles op een rijtje te zetten. Zo raar en onwerkelijk. Ik hoor mijn zusje in haar regel-modus schieten en laat haar, dat is haar ding. Zelf ga ik even achter de auto zitten, mijn hart raast als een gek en de tranen zitten hoog, maar komen niet, dat voelt niet goed.
Ineens komt er uit het niets een man om te vragen hoe het met me gaat, hij praat even tegen me aan en ik leg hem uit dat het wel gaat, dat er iets moet komen wat niet komt en dat dat me in de weg zit. Hij checkt de andere bestuurder en mijn zusje nog even, of net andersom 😉 en ik zie hem het verkeer regelen. Tja, Ladiesnight gaat beginnen en wij staan flink in de weg. Faith in humanity restored ♥! Hij heeft ons de hele tijd in de gaten gehouden, hij heeft de hele tijd het verkeer geregeld en ging pas weg toen alles klaar was en beide auto’s waren weggesleept.
Wanhoop en de knuffels van een kind
Mijn zusje probeert mijn man te bellen, ik ook, hij neemt niet op, wat een wanhoop voel je dan. Uiteindelijk bereiken we hem, hij blijft bij de kindjes, mijn moeder is al onderweg, met liefste kleinste neefje. Kinderarmpjes, kusjes en lachjes doen wonderen ♥ hij leidt mij heerlijk af, mijn emoties doen raar, mijn lijf weet nog steeds niet wat het overkomen is, dus ik zit en ik speel.
Zoals ik net al zei heeft mijn zus een ander “afweermechanisme” , mijn moeder ook. Dus zij regelen, dat hebben ze nodig. Als alles afgehandeld is, de auto’s zijn weggesleept, papieren zijn ingevuld gaan we naar huis. Heel raar om weer in de auto te stappen, maar ik ben moe, dus geef me ook maar gewoon aan alles over.
Koesteren
Als ik het huis binnenstap en de kindjes zie en hoor, overvalt me een enorm geluksgevoel, ik kus, knuffel en koester! Pas dan begin ik me weer een beetje mens te voelen en zie ik ook bij mijn zus alles los komen. Wat me heel erg verbaast nu drie dagen verder is dat waar we eerst denken dat het wel meevalt, we nu merken dat het best wel heftig is geweest en alles een behoorlijke impact heeft, ook al valt de lichamelijke schade mee…….
Dan begint het relativeren. Dat is mijn ding, helpt heel goed om dingen een plekje te geven. De agenten die kwamen, hadden net een slecht nieuws gesprek gevoerd. Wij konden allemaal gewoon weer naar ons gezin. Er zaten geen van onze kinderen in de auto, anders zitten namelijk altijd de mijne achterin als ik in deze auto zit. Over het materiële kunnen we heel kort zijn: gelukkig bestaan er goede autoverzekeringen 😉 en of deze gerepareerd wordt of dat er een andere auto komt, we zien het wel!
Uiteindelijk hoop ik alleen dat ik het onbestemde gevoel wat ik al dagen heb een beetje los kan laten en weer “gewoon” kan genieten ♥
Wow, wat een schrik zeg. Fijn dat het bij blikschade is gebleven.
Wow dat zal schrikken zijn geweest. Hoop dat je het nare gevoel snel kwijt zult zijn.
-x-
Marit
Mooi verwoord zus! Blij dat we er zo uitgekomen zijn! Onwerkelijk en proberen het een plek te geven! Xxx