Vaak houd ik er rekening mee dat iedereen mijn blog kan lezen. Iedereen. Dus houd ik toch rekening met het taalgebruik. Denk ik na bij wat men wel van mij mag weten, hoe ik dingen breng en wat ik graag privé houd. Over dit blog heb ik lang getwijfeld. Het is best gek om over je vagina te typen. Of over je plas. Ook vind ik de titel best grof. Maar het is zo, het voelt zo. Een katheter is kut en ik heb er eentje.
Gelukkig is het onder narcose ingebracht, want zo’n buis in je urinebuis? Ik vind het maar gek. Het is zo’n gat waar iets uit moet, maar niets in! Door de katheter besef ik me wel dat ik ontzettend dankbaar ben. Dankbaar voor mijn verder prima gezonde lijf. De anesthesist zei het echt; een gezonde jonge vrouw. Mijn ziekenhuis bezoek was niet, omdat ik niet gezond ben. Wat er wel was, dat vind ik ook lastig openbaar gooien. Nu het weg is en ik aan het herstellen ben, voelt het iets makkelijker, maar hé, ik heb nog niet hoeven kiezen om op ‘publiceren’ te klikken. Als dit artikel straks af is, dan moet ik die keuze gaan maken. Wanneer je dit leest, dán heb ik het aangedurfd. Met het hart in de keel en moed in de schoenen. Het voelt als een groot taboe.
Of ik letterlijk gezegd heb, wat ik had? Ik weet het nog niet. Een golfballetje aan je urinebuis. Het is raar om het de wereld in te gooien. Elke dag pijn er van, was heftig. Het niet gewoon lekker kunnen zitten, zonder ergens op te zitten. Het blijft een gek idee.
Een katheter is kut
En dat heeft veel redenen. Eén er van is dat het een gevoel van schaamte oproept. Een gevoel wat bij mij tijdelijk is en waar ik het toch al zo moeilijk mee heb. Het voelt niet sexy om na de nacht met je emmertje naar beneden te lopen. Voor de nacht heb ik een nachtkatheter en die is een stuk groter dan de dag versie. Ik kan hem niet aan ons bed maken, dus hij ligt in een emmertje naast ons bed. De slang is een stuk langer en dikker en groter dan de dag versie. Die slang loopt vanaf ons bed en vanaf mezelf naar de zak, in de emmer. Kijk ik naast het bed, dan gaap ik rechtstreeks in een zak met urine. Niet al te smakelijk. Dat is kut. Niet eens het ergste, maar wel heel vervelend.
Vermoeiend
Na een operatie is de wond niet meteen hersteld en mijn ongesteldheid kwam tegelijkertijd ook nog om de hoek. Daar wordt het verhaal niet frisser van. Het wel naar het toilet gaan was dus een ding. Voorzichtig leeg los maken en leeg laten lopen en goed weer bevestigen, check, dubbelcheck. Opfrissen. Kleding er over heen, checken of het nog goed zit. Na die tijd moest ik een half uur bijkomen.
Alle emoties van de operatie, het slapen en gedoe in het ziekenhuis en de daadwerkelijke procedure waren heel vermoeiend. De bedrust vond ik lastig. Ik mocht verdorie niet eens op staan, toen mijn bed werd verschoond. Niksen vind ik best lekker, maar niet als het moet. Thuis in mijn gewone doen, kan ik ook op een ‘niks doen, behalve knuffelen met de baby’, nog tussendoor wel even íets doen. Echt uitrusten is ook nu nog lastig, want er zit continu iets in de weg. Tussen je benen, op je been en langs je been. Ik lig het liefst op mijn zij, aan de kant van de slang, dat is nu lastig en ligt niet echt comfortabel.
Ook overdag is een katheter ruk
Zondag vierden we (klein) de verjaardag van Elynn. Mijn dag katheter is afgestemd op het bevestigen op mijn bovenbeen. Even lekker met mijn benen over elkaar, niet te doen. Ik was steeds bang dat ik hem niet goed ‘aangesloten’ had of dat hij per ongeluk stuk zou gaan. Het slangetje voel je wanneer je zit, op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik zitten moest. Nu was ik al speciaal (ook op advies van de arts) op een iets hardere ondersteunende stoel gaan zitten. Echt baten deed het niet.
Toen de opa’s en oma’s weg waren, ben ik op de bank gaan liggen, op mijn ‘goede’ buisvrije zij. Dat was een beetje aangenaam. Toch bleef ik hem maar controleren. Is hij niet stuk, is hij niet vol, ben ik niet doorgelekt. Is hij niet ontzettend zichtbaar. En dat bij mensen voor wie ik me totaal niet hoef te schamen. Onrust en angst.
Verdriet en dankbaarheid
Het maakt me verdrietig en egoïstisch dankbaar. Dankbaar dat mijn lijf goed en gewoon functioneert en dat ik morgen weer naar het UMCG mag om hem te laten verwijderen. Een tijdelijk ongemakje, waarbij je continu ‘iets’ voelt zitten. Ongemakkelijk en in de weg. Zou dat voor mannen ook zo voelen?
Voor mij is het straks alleen nog even spannend hoe het gaat en hoe het verwijderen voelt, maar dan is het klaar. Het is best verdrietig om te beseffen dat er mensen zijn die niet zonder kunnen. Misschien zijn zij juist wel heel dankbaar dat de mogelijkheid er is, omdat het hun leven mobieler en prettiger maakt.
Maar wanneer zij, ondanks de voordelen, hetzelfde taboe- en onzekere gevoel hebben of hebben gehad, maakt me dat verdrietig. Want ik persoonlijk vind nog steeds: een katheter is kut.
Ps: wat ik nou had? Een urethradivertikel van 5 cm. schoon aan de urinebuis. Googlen op eigen risico…ik weet niet wat voor plaatjes voorbij komen 😷
