De laatste drie weken

Zesendertig weken zwanger, week zevenendertig, nog pak ‘em beet drie weken te gaan. De laatste drie weken. Bizar, onwerkelijk. Veel te snel en nog veel te lang. De laatste drie weken, vol tegenstrijdige gevoelens. Blijf nog even bij me, maar tegelijkertijd ‘Klaar voor en klaar mee’! Knuffelen, delen, niet meer alleen van mij. Een jongen en een meisje, voor wie zelfs de laatste drie weken abstract zullen zijn. Zoals de afgelopen maanden ook geweest moeten zijn. Die graag willen knuffelen met hun broertje.

Weten dat het elk moment kan gebeuren, maar geen idee wanneer. Harde buiken en oefenweeën. Een lijf dat steeds meer letterlijk in de weg zit. Mijn organen die zich een weg om de baby gevormd hebben, maar steeds meer in het gedrang komen. Veters strikken? Onmogelijk. Een partij benauwd en een geplette baby. Gestrikte veters zijn sowieso een drama met mijn opgezette enkels.

De laatste drie weken

Het is zo bizar snel gegaan. Soms zo ontzettend onbewust. Alle dagen gingen gewoon door, zoals altijd. En ze vlogen. De laatste drie weken zullen ook onwerkelijk zijn. Elk moment kan het gebeuren. Niemand weet hoe, waar en wanneer. Geen grip, geen controle. Soms overvalt het gevoel van ‘er als een berg tegen op zien’ me als een donderslag bij heldere hemel. Even moet ik er dan niet aan denken. Twee keer gedaan, maar dat zegt echt helemaal niks. Je hebt enig idee, maar ook totaal niet. Gaat het deze keer weer zo snel? Kan ik er deze keer weer met een glimlach op terug kijken? Achteraf uiteraard. Na de eerste vervelende momenten, meestal erger dan de bevalling zelf, bedoel ik dan. Krijg ik weer een weeënstorm zoals bij Thomas? Of puf ik weer ongemerkt ontsluitingsweeën weg zoals bij Elynn?

Moe. Moeër. Nog meer moe.

Nog iets dat ik even vergeten was. De moeheid. Ook de pijn van de harde buiken, mét zelfs af en toe de twijfel of het niet gaat beginnen. Ik was het even vergeten. Net als de druk op mijn blaas, die was naar een laatje in mijn achterhoofd verdrongen. De druk op mijn longen ook trouwens. Soms is ademhalen zelfs lastig wanneer ik alleen maar rechtop zit. Gelukkig krijgen we er straks heel veel voor terug. Nog meer moe. Eerlijk? Daar zie ik nog wel het meest tegen op. De slapeloze nachten. Oh, wat klinkt dat ondankbaar. Toch kunnen ze je zo op breken. En er lopen nog twee mensjes rond die ik er geen last van wil laten hebben. Even een tijdje op ons tandvlees en dan komt het ook wel weer goed. Vast.

Waar ik naar uitkijk

Weet je nog? Die geur van babyhoofdjes. Ik kan me nu al verheugen op het snuiven. Helemaal wanneer ze pas uit bad komen. Dat eerste badje. Doodeng, maar daarna het insmeren en afdrogen. Zoveel liefde. Of dat ze zo lekker in slaap vallen en precies passen. In dat plekje in je hals, op je schouder, bedoel ik. De eerste keer dat je te laat bent om de nieuwe luier op zijn piemeltje te leggen, wanneer hij tijdens het verschonen besluit te plassen. Wat een kracht zit er al in die mm’s.

Drie weekjes of meer

Nog drie weekjes. Drie lange weekjes, die misschien sneller dan verwacht voorbij gaan. Drie weekjes voor de naam hardop gezegd kan worden & de geboortekaartjes kunnen worden besteld. De laatste drie weekjes voordat de kinderen hun broertje ontmoeten. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het langer duurt. Vorige geboortes geven geen garanties, maar ze waren allebei eerder dan de uitgerekende datum.

Spannend. Bizar. Onwerkelijk. Het gaat gebeuren. Dat is de enige zekerheid. Wanneer? Gaat alles goed? Valt het mee of tegen? Loslaten, over me heen laten komen. Verstand op nul, focus op weeën opvangen en luisteren naar de verloskundige en mijn lijf. Meer kan ik niet doen.

We zijn er klaar voor en ik ben er klaar mee. Een warm nestje, veilige armen en heel veel lief. Mini3 als jij er ook klaar voor bent, zien we je graag 

Afbeelding week 37 zwanger via Shutterstock

Reacties

reacties