De geboorte van een tweeling

Door Angelique – 3 maart 2011. Ik voelde me al de hele week grieperig en moe en was blij dat ik voor de twee-wekelijkse controle naar de gynaecoloog mocht. Omdat ik ergens een vooruitziende blik had en de afspraak wat later op de middag gepland stond, zijn mijn moeder en ik eerst een ‘klein rondje Ikea wezen doen’ inclusief de Zweedse balletjes, want die zou ik in mijn beleving even niet meer krijgen ; )

In eerste instantie leken de controles goed, maar omdat mijn eerste zwangerschap eindigde met zwangerschapsvergiftiging en ik een tweeling in mijn buik droeg, werd er al in een vroeg stadium met regelmaat op bloeddruk en eiwitten gecontroleerd. Ik had een plasje gedaan en we moesten even wachten. Zwanger en blij stond ik op de gang te kletsen met een bekende toen ik naar binnen geroepen werd bij de arts. Ze keek zorgelijk en zei: Het spijt me, maar we gaan je opnemen. Ik denk dat je erg ziek bent en als we je laten gaan loop jij gevaar.

3 maart 2011

Heel gek, mijn moeder en ik werden een beetje lacherig toen we moesten wachten op de daadwerkelijke opname. Mijn tweelingzus had namelijk een paar dagen eerder gezegd; ‘ik word steeds wakker om 03:33, je kinderen komen vast 3 maart’. Zou het dan toch..?

ik wilde zo graag zelf mijn oerkrachten gebruiken om hun het leven te schenken

Maar van mij mochten ze nog niet komen,6 1/2 week te vroeg.. Blijf nog maar fijn in mama’s buik! Ik was er ook nog helemaal niet klaar voor! We waren net in het ziekenhuis een bevallingsplan aan het bespreken. Hun oudere broer was met een spoedkeizersnede op de wereld gekomen omdat mijn lichaam het af liet weten door pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging ) en ik wilde zo graag zelf mijn oerkrachten gebruiken om hun het leven te schenken. Maar toch..

Op dat moment ben je een bang kind

Een opname en de mededeling dat ik hun vader maar moest bellen. Dat heb ik gedaan, mijn moeder haalde ondertussen mijn ‘noodtas’ uit de auto en ik maakte aanstalten om me te gaan douchen. Als ik dan toch plat moest, dan wel lekker fris. Er werd op de douchedeur geklopt, of ik heel snel op bed wilde gaan liggen. U bent erg ziek, uw bloeddruk is te hoog en iedere inspanning kan uw kindjes of uzelf schaden. Dat was een binnenkomer en ongewassen ben ik maar braaf en onder de indruk in mijn bed gekropen. Wat was ik blij om mijn moeder te zien! Ik werd zelf voor de tweede keer mama, maar op dat moment ben je een bang kind.

Even leek het stabiel

Maar tegen middernacht liet mijn lijf mij en de kindjes in de steek.

Niet lang daarna werd ik naar een kamer alleen over gebracht. Ik voelde me steeds zieker worden, mijn bloeddruk schommelde en ik wist van de vorige zwangerschap dat deze toch wel eng hoog was. Tot laat in de avond zijn ‘ze’ met me bezig geweest. Met mijn moeder en de vader van de kinderen aan mijn zijde. Even leek het stabiel en mochten ze beide naar huis. Ze moesten zich de volgende morgen, 4 maart melden om 07.00 uur. Maar tegen middernacht liet mijn lijf mij en de kindjes in de steek.

Tijdens mijn vorige bevalling ben ik behandeld met magnesium om een epileptische aanval tegen te gaan. De arts vertelde me zo vlak voor middernacht geen keus te hebben en opnieuw kreeg ik dat verschrikkelijke middel. Natuurlijk wist ik dat het moest, alhoewel denken bijna niet ging.

De geboorte van een tweeling

Je voelt je zo ontzettend naar door dat medicijn, ik kan daar nu, 5 jaar later nog moeilijk over praten.

Dat maakt me nu soms ook zo verdrietig, ik was zo ziek dat ik alleen maar wilde dat alles voorbij was.

We hebben de nacht gehaald, geen tweelinggeboorte op 3 maart, ’s ochtends wereld duidelijk dat er geen plek was in het universitair ziekenhuis voor 2 premature baby’s. Duitsland en België werden als optie genoemd. Later bleek dat de kinderen en ik niet naar een willekeurig ziekenhuis konden vanwege mijn toestand. Op dat moment maakte het me allemaal niets uit.. Dat maakt me nu soms ook zo verdrietig, ik was zo ziek dat ik alleen maar wilde dat alles voorbij was. Uiteindelijk werd ik met de kindjes in mijn buik naar een ziekenhuis een provincie verderop gebracht.

Het ging allemaal heel erg snel en langs me heen

Aanstaande papa en oma kwamen er achter aan. Vanuit de ambulance werd ik ‘plop’ zo op de operatie tafel gelegd en open gemaakt. Zo voelde dat althans, het ging allemaal heel erg snel en langs me heen. Twee kleine ieniemienie mensjes werden even aan me getoond. Ik werd dicht gemaakt en overgebracht naar de IC. Uiteraard werd me verteld dat het goed met ze ging. Ja, ze, Glenn en Lynn, waren klein, prematuur, maar lagen tevreden in hun couveuse.

Mijn papa kwam op de Intensive Care, ik zag dat hij naar mij,naar zijn eigen kind keek.. Tranen en bezorgdheid. Maanden later kwam het eruit. Hij dacht dat ik mijn leven zou laten voor de geboorte van zijn kleinkinderen. Twee nare, enge en eenzame dagen volgden. Ik weet nog dat ik zag dat er tegenover mij mensen afscheid aan het nemen waren van mijn overbuurman.. Die werd even later weggereden. Toen dacht ik: ‘Als ik hier lig is het best wel ernstig’. Na 2 dagen mocht ik naar een kamer alleen. Met een live video verbinding gericht op de couveuse van mijn wondertjes.

Op vrijdag 4 maart geboren en op zondag 6 maart heeft mijn alles, mijn mama-zijn, mogen buidelen met de 2 mooiste, kleinste mensjes ooit. Zes weken na hun geboorte, (inmiddels lagen ze in een ziekenhuis in de buurt), mochten ze mee naar hun eigen huis! Welkom! Om nooit meer los te laten!

Mijn naam is Angelique, 38 jaren jong en belachelijk trotse moeder van Quinten (7) en Glenn en Lynn (5) De geboorte van de tweeling is een behoorlijke aanslag op mijn gezondheid geweest. Na 3 jaar kon ik fysiek en emotioneel eindelijk zeggen; ‘ik ben er weer’. Mijn advies aan alle mama’s.. Neem de tijd, accepteer en kijk vooruit! En vooral.. geniet van de puurheid van een kind!

Reacties

reacties