Note to self: als je nog niet wilt dat ze voor de eerste keer logeren gaan, zeg dan niet ; “Je hóeft niet mee…”
We beginnen de zaterdag heerlijk rustig aan met z’n viertjes en gaan tegen een uur of twee, half drie richting schoonmoeder. Schoonvader is op stap met de fotoclub en wij gaan met z’n vijfjes richting de Heemtuin. Over gratis uitje gesproken, lieve mama’s hier in de buurt, het is een aanrader!
Helemaal een gratis uitstapje is het bij ons niet trouwens, zonder ijsje kán eigenlijk niet als het weer zo mooi is 😉 Door dat mooie nazomer weer, kunnen we heerlijk op de fiets, alleen dat is al genieten. Kleine man zit bij mij achterop fantastische verhalen te vertellen en verzint leuke spelletjes voor onderweg. Ook dit is zo’n leuke leeftijd! Hij geeft bijvoorbeeld een omschrijving van een liedje en gaat dan zonder woorden het liedje zingen (pom-pom-pom-pom) en ik mag raden welke het is….Briljant vind ik dat!
Gratis uitje Heemtuin Muntendam
In de Heemtuin zelf hebben we heerlijk gewandeld, gespeeld, muziek gemaakt, koekjes gegeten, hazelnoten gezocht en af en toe geschuild onder de bomen voor de regen. We hebben bloemetjes geplukt en we hebben gekeken of we net zo ver konden springen als een everzwijn.
Ook hebben we geleerd hoe ver andere dieren kunnen springen. We hebben over boomstammen gelopen, bij de pompoenen gekeken hoe ze groeien en gezien hoe een weegschaal werkt. De schommels blijven favoriet en we hebben bééééh tegen de schaapjes gezegd. De kinderen genieten elke keer weer.
Bij een bruggetje zonder leuningen is mijn eerste reactie tegen Thomas: “even wachten”. Hij reageert lekker bijdehand. “Ik kan dat heus wel zonder er af te vallen hoor, mam!”. “Ja schat, ga maar dan”. Tegen mijn schoonmoeder: “Iets met loslaten hè…”
Voor we weggaan eten we nog even een ijsje, want dat had oma belooft en dan stappen we weer op, op weg naar huis.
Eten bij opa en oma
Terwijl ik Thomas van de fiets haal, zit hij enorm te fladderen (doet hij als hij blij is en nee, niet als symptoom van het één of ander) en zegt hij: “Wat gezellig dat we zo met het middageten bij oma zijn”. Ik leg uit dat het al avond aan het worden is en dat het dan tijd is voor het avondeten. “Je bedoelt daarmee dat we bij oma gaan eten?”. “Dat moet je maar aan oma vragen”, zeg ik en weet dan al dat we niet thuis eten.
Iets met los laten | voor de eerste keer logeren
na het eten maken we aanstalten om weg te gaan, Thomas is bekaf en zal waarschijnlijk gaan huilen en roepen dat hij niet weg wil. Zo gaat het inderdaad. Ik begrijp dat ook wel, het is leuk en gezellig. Dan bedenken wij ineens dat het tijd is om te gaan. Dus zeg ik: “Je hóeft niet mee…” . Thomas reageert zoals ik NIET verwacht en wil blijven. -Slik-
We moeten dan nog wel even zijn knuffels halen, zegt hij. Ik zie een kans dat hij gewoon mee naar huis gaat en zeg dat opa en oma ook wel knuffels hebben. Wonder boven wonder accepteert hij dit antwoord. Hij heeft dus echt besloten om bij opa en oma te logeren. Nu is dat ook een keer bij andere opa en oma geprobeerd, iets minder spontaan, maar toch. Hij zou ook blijven logeren en toen is hij ’s avonds weer thuis gebracht. Ik voel bij iedereen de twijfel en bij oma een vraag. Gaan we het echt doen? En ik merk dat ze het wel heel erg leuk vindt.
De eerste keer logeren
Als we afscheid nemen, bedwing ik mijn tranen en ik merk ineens dat hij dat ook doet, de lieverd! Dan zegt hij: “ik moet er wel bijna van huilen, want ik ga jullie wel missen.” Ik besluit dat ik stoer ben. Voor hem en opa & oma is het natuurlijk geweldig. “Dat snap ik Muppet, maar morgen ben je al weer bij ons!” Dikke kussen en dag!
In de auto naar huis geniet ik van ons meisje wat dapper mee danst in haar autostoel op de muziek van Bobo. Plaatje voor erbij: ze beweegt dan als Stevie Wonder. Ik voel ik me trots op onze Muppet. Maar kan niet wachten tot hij weer terug is en ik hem kan knuffelen. Iets met los laten…..
Herinneringen voor later, maak je nu
Dan komen de tranen, ik kan ze niet tegenhouden, maar ik huil eigenlijk het meest om mijn opa & oma, omdat ik ze zo vreselijk mis, maar ook van geluk, want alle fantastische logeermomenten van mij bij hen, komen ineens in volle hevigheid naar boven, prachtige herinneringen en ik lach en huil tegelijk…..
❥ De eerste keer logeren hoort wel bij de bijzondere, liefdevolle herinneringen die ik opa’s en oma’s en hun kleinkinderen gun. Het is natuurlijk fantastisch dat het kán!
Wat een mooi stukje. Heel bekend ook. Toen ik net was bevallen, werd ik ziek, dus mijn zoontje was heel vaak bij opa en oma. Maar toen mijn dochter geboren was, heeft het een jaar geduurd voordat ze ergens anders sliep. Dat was toch wel heel erg slikken. Zelf heb ik allebei mijn oma’s nog, maar niet mijn opa’s. Toen zij naar de hemel gingen, veranderde alles. Ik hoop dat mijn kindjes vaak met opa en oma kunnen zijn. Gelukkig zijn mijn ouders nog jong, dus dat scheelt al een boel!
Ik heb wel traantjes. ..super dat hij het heeft gedaan. Zo fijn dat jij en Aniek het hebben gehad, dat jullie kindjes het nog hebben…Maar wat een gemis ♥♥
Mooi geschreven moet mijn eigen traantjes ook tegenhouden…. heel herkenbaar! Ik kan mij en de kids voor bereiden die gaan volgen. Weekend een nacht bij opa en oma slapen. Nou gaan wij met nog een stel dan wel wat leuks doen dus afleiding genoeg maar wat salmiak toch de ochtend daarna vroeg wakker zijn 😉
Oh lieve Jaklien, jij ook alvast sterkte dan..ik heb ook wel afleiding gezocht hoor 😉 het slapen ging gelukkig, maar wachten duurde vanmorgen lang. Heerlijk met mijn meisje rustig kunnen spelen was dan wel weer lekker, dus dubbel. Ben benieuwd hoe het je vergaat…♥
Mooi geschreven. En een wending op het einde wat ik niet had verwacht. Maar ik merk dat het mij ook raakt. Dat ik direct moet denken aan Oma en Opa. Aan vroeger. Aan de gezelligheid. Aan de wederzijdse liefde. Een extra knuffel bij het weg gaan. Wat jammer dat ik nu niet meer naar Oma en Opa toe kan gaan…
Dank je wel! Wat een lieve reactie ♥ Bijzonder dat je ook dat gevoel hebt….gelukkig hebben we de mooie herinneringen, maar dat gemis blijft hè….