Gisteravond. De laatste avond van vissen en post. Wat een lekkere avondwandeling met ons vieren zou worden eindigde in: ik snel even alleen die kant op. De kinderen waren op en ik was klaar. Het was voor René ook niet fijn thuiskomen. We wuiven het weg, ze zijn toe aan school, maar het steekt. Daarom besluit ik alleen de post en de vissen te gaan doen. De kinderen hebben het uitje gewoon eigenlijk niet verdiend….
Heel af en toe weet ik het even niet. Wil ik verklaren waar het mis gaat. Wie, wanneer, waar iets anders had moeten doen. Ik ben toch echt de volwassene. Ik schreef al eerder over mijn niet altijd picture perfect life en vandaag kan toegevoegd aan dat rijtje dagen. Nadat ik bij het huis van mijn ouders ben geweest maak ik nog even in mijn eentje een avondwandeling. Een beetje om het gevoel kwijt te raken, een beetje omdat ik niet weet wat ik thuis aantref aan buien & dan sta ik bijna ongemerkt voor de brandgang naar mijn opa en oma’s huis.
Hun vroegere huis. Het huis waaraan zo veel herinneringen onlosmakelijk verbonden zijn. Van een klein meisje en een (jonge) vrouw. En even, heel even wens ik dat ‘de brandgang naar mijn opa en oma’ me ook echt even naar ze toe brengt. Dat ze me kunnen vertellen dat we het heus best goed doen en dat het heus goedkomt en zij af en toe ook maar iets deden. Dat niemand de opvoedwijsheid in pacht heeft. Dat het echt een fase is. Dat ik nog even weer dat kleine meisje mag zijn, met een fruithapje op de bank, nog even opblijven wanneer ik bleef logeren.
Dat de brandgang naar mijn opa en oma me voor even terug brengt naar de tijd dat anderen verantwoordelijk zijn voor mij en ik niet verantwoordelijk ben voor twee kleine mensjes, waar elk woord, elke gedachte, elk gevoel, elk gebaar, onmetelijke invloed op heeft. Nog voor ik de brandgang in kan lopen, komt er een fietser uit die me doet opschrikken uit mijn gedachten en die me verder laat lopen. Een paar meter verder twijfel ik nog, zal ik teruglopen, nog even de brandgang in. Nog even terug naar vroeger?
Dan loop ik toch verder. Zoals het hoort, het leven gaat immers verder, het is hun huis niet meer. Maar misschien ben ik ook wel gewoon bang voor wat ik ga voelen, naar dat kleine meisje kan ik nooit meer terug en dat is misschien, helemaal na een dag als vandaag, extra confronterend.
Oef die komt binnen! Mooi geschreven! Moest er stiekem even een beetje van huilen. Soms zou ik de tijd ook graag even willen terugspoelen.
Marijke onlangs geplaatst…Whatsapp buurtpreventie
Wow!
Zo mooi, ja wat zou het toch fijn zijn af en toe even die hand op de jouwe te mogen voelen. Even die bemoedigende woorden horen die je soms gewoon heel hard nodig hebt.
Merel onlangs geplaatst…Een beetje schrijven is geen echt werk
Xxx
Mooi geschreven….