Dat mensen ongevraagd je zwangere buik aanraken

Eigenlijk is het met nog niet echt eerder over komen. In de vorige twee zwangerschappen. Dat mensen ongevraagd je zwangere buik aanraken bedoel ik. Niet op zo’n manier dat ik er flabbegasted van achter bleef zeg maar. Wel dat mijn familie ongevraagd mijn buik aanraakt, maar ja, dat is familie. De allereerste keer is even gek, ook omdat ik zelf altijd een soort drempel voel én de behoefte ook minder heb. Deze keer is het me tot nu toe twee keer overkomen dat mijn babybuik ongevraagd werd bevoeld. 

Beide keren bleef ik wel gobsmacked achter. Om twee totaal verschillende redenen trouwens. Daarom wil ik dit keer over mijn ervaringen vertellen. Was het postitief of negatief gobsmacked bijvoorbeeld en hoe reageerde ik. Had ik anders willen reageren en wat zou ik een volgende keer doen?Ik weet wel dat het alles met referentiekader en intenties te maken heeft. Voor mij persoonlijk dan, het zal voor iedereen anders zijn! Dus mijn tip is wel: wees je bewust dat wanneer je ongevraagd handelt, de zwangere elke reactie mag geven die ze wenst.

Dat mensen ongevraagd je zwangere buik aanraken

Het eerste wat ik me altijd afvraag, is hoe ze dat durven. Wat ik al schreef, ik ken de behoefte zelf niet én ik heb een soort schaamte. Ik vind het zo’n raar idee dat ik zo maar mijn hand uit zou steken en op de buik van een ander zou leggen. Zelfs die van mijn zusje. Ik geloof dat ik bij haar beide zwangerschappen niet één, of hooguit één keer haar buik heb gevoeld. Vind het best iets privé. Maar dat ben ik. Daarom kan ik me dus niet voorstellen dat mensen ongevraagd je zwangere buik aanraken. Het gebeurd dus wel. Mijn beide ervaringen waren op het werk. Allebei collega’s. Allebei van mijn afdeling. De eerste ongemakkelijk, de tweede ronduit vertederend, als zal hij zelf minder blij worden van dit verhaal. Want als man vertederend gevonden worden, is misschien niet heel macho mannelijk, maar het was zo schattig! Voor alle anderen moet ik misschien een shirt aan gaan schaffen.

Bron: eerste shirt cafepress.co.uk | tweede shirt pregnantinpittsburgh.wordpress.com | derde shirt redbubble.com

Het ongemakkelijke moment

Nog maar net negen weken zwanger en een ontplofte pens. Dat was ik. Het werd echt steeds moeilijker om mijn zwangerschap te verbergen. Op een gegeven moment sta ik, in een waarschijnlijk ook iets minder charmante houding naast twee vrouwelijke collega’s. Uit het niets legt één van beide haar hand op mijn buik. Haar opmerking: ‘zoho, een buikje?’. Alsof ik ga zeggen: ‘Ja hoor, klopt nét negen weken zwanger, hiep, hiep, hoera!’. Ik wil het nu nog helemaal niet vertellen. Niet aan haar, maar we staan daar ook nog niet met z’n tweeën! Dus ik bedenk me niet en zeg: ‘Ja joh, gigantisch aangekomen!’. Meteen voel ik me schuldig, want ik zie haar blik.

Ze bedoelde het uiteraard niet zo, maar nogmaals, ik ga echt niet zeggen wat er wel is. Ze verontschuldigd zich en begint het uit te leggen. Met een zwangere in haar omgeving let ze meer op buikjes, waardoor de mijne opviel. Ik verzacht mijn opmerking een beetje en voeg een ‘maar van jou kan ik het hebben’ toe. Dat is ook echt waar, ook omdat ze natuurlijk wel gelijk heeft. Wanneer ik later op het werk bekend maak via een mail naar iedereen dat ik zwanger ben, is ze de eerste die bij mijn bureau staat…..met een grote glimlach en een ‘ik wist het!’.

Het enorme vertederende moment

Stel je voor, een leuke jonge mannelijke collega van wat verder in de twintig. Stoere jongen, lekker bekkie, dat.  We zitten met drie collega’s op een rij in ons telefoonhokje. Tussen ons in staan schotten. Ik zit in het ene hoekje, de twintiger zit naast me en op de hoek zit een andere collega. De laatste heeft een telefoontje en vraagt of ik even mee wil kijken. Ik ga naar haar toe, sta recht tussen de beide collega’s in en leun wat voorover met mijn armen op het schot. Ze legt me uit wat haar vraag is en ik kijk mee, opeens voel ik een hand op mijn buik. De hand blijft even op één plek liggen en gaat dan een beetje op onderzoek uit. Ik zeg niets, en blijf met de collega mee kijken en geef antwoord op haar vraag. Ergens verdwijnt de hand ook weer.

Even later vraag ik: ‘Had je nou echt je hand op mijn buik?’ Met een onwijs onschuldig gezicht zegt hij: ‘Ja’ en is even stil. ‘Ik heb nog nooit een zwangere buik gevoeld’.  Ik kan daar dan dus niet boos om worden. Met hem sluit ik zelfs de deal, dat wanneer het te voelen is aan de buitenkant, hij nog een keer zijn hand op mijn buik mag leggen.

Dat mensen ongevraagd je zwangere buik aanraken is dus niet oké

Zo verschillend kunnen twee ervaringen zijn. Deze reacties komen wel voort uit hoe ik ben, hoe het voor mij voelt. Ik ben niet zo moeilijk wat dit betreft. De reden dat ik gobsmacked was, is dat ik het niet aan zag komen. En daarom is het eigenlijk niet oké. Ik kon pas reageren en bepalen wat ik er van vond, toen het al gebeurd was. Dus hoe leuk het achteraf ook was, ik heb niet vooraf zelf een keuze over mijn lijf kunnen maken. Daarnaast zet je iemand in de ongemakkelijke situatie ook voor het blok. Jij doet iets, de zwangere, vol zwangerschapshormonen, die moet zich er maar mee zien te redden, dat is ook iets waar jij je bewust van moet zijn.

Dát is wat je moet beseffen, dát is waarom het ondanks mijn verhaal niet oké is om zomaar, zonder vragen een zwanger buik aan te raken. Zelfs mijn man vraagt nog vaak: ‘Even voelen hoor’, voordat hij er aan komt. Het is zijn kind, we zijn getrouwd en nog checkt hij even of het oké is. Zoals het hoort. 

♥MJ

Reacties

reacties