Dat je soms letterlijk beroerd wordt van een bericht

De afgelopen week was best heftig en soms even niet zo leuk. Dat is de reden dat er deze maandag (of deze week) geen weekoverzicht met strikjes online komt. Gisteren kon je in Strikjes #19 lezen over onze Kerstdagen, die ondanks deze berichten heus heerlijk waren.  Deze maandag wil ik delen waarom vorige week eigenlijk niet zo leuk was. Heb jij dat ook wel eens, dat je soms letterlijk beroerd wordt van een bericht?

Ik had het afgelopen week twee keer. Het werd persoonlijk, het was onterecht en het kwam zo ontzettend hard binnen! Twee ontzettend verschillende dingen, allebei te maken met lieve vriendinnen van vroeger, allebei verschrikkelijk! Bizar!

Het ene vriendinnetje vertelde een verhaal wat me door merg en been ging, van de ander wilde ik dat ze kon vertellen wat er is gebeurd. Beide begrijp ik niet. Waarom doen mensen elkaar toch “iets aan”. Waar gaat het mis?

Dat je soms letterlijk beroerd wordt van een bericht

Op 23 december schreef mijn oud klasgenootje van zich af wat haar zoontje overkomen is en mijn hart huilt. Een deel van haar verhaal:

Dat je soms letterlijk beroerd wordt van een bericht. Ik krijg weer kippenvel en tranen als ik dit lees. Deze open brief is gericht aan een jongen van 12. Een jongen die beter zou moeten weten in mijn ogen. Verstandiger had moeten zijn.

Ik wil graag mijn excuses aanbieden voor het feit dat mijn zoon het nodig vond om iets te zeggen over je vuurwerkgebruik. Hij is pas 6 en hij heeft van zijn ouders geleerd dat je geen rommel in de tuinen van andere mensen gooit. En hij hoort van ons en op de radio dat je nog niet met vuurwerk mag spelen. Hij vertelde me dat hij dacht dat jij dat nog niet wist.

Het spijt me dat hij je vertelde dat hij niet met je wilde vechten. Wat vind ik het stoer dat je daar niet naar geluisterd hebt.

 

Het spijt me dat hij weg wilde lopen en heel hard om zijn mama riep. Balen voor hem…. zijn moeder was op dat moment aan het stofzuigen….. Ze heeft hem dus niet gehoord….

Wat spijt het me dat je het lef hebt om een kind van 6 zo hard toe te takelen. Uit het verhaal van het vriendje begreep ik dat er op een speciale manier is geslagen…. het spijt me voor je dat ik weet waar je dat geleerd hebt. Ik weet ook dat je dit buiten de lessen niet mag gebruiken….

Tranen voor een mama die haar zoon zo thuis ziet komen. Tranen vanwege deze jongen van zes, die weer opnieuw vertrouwen moet krijgen. Voor wie het ineens allemaal niet zo simpel meer is. Ik begreep van zijn mama dat slapen inmiddels weer gaat en dat hij het buitenspelen langzaam weer oppakt. Stoere, dappere man!

Het meisje met de grote glimlach

Op dezelfde dag las ik een ander bericht. Eerder schreef ik al over haar, het meisje met de grote glimlach en de nog veel grotere ogen. Over hoe ze er niet meer is. Over als ver van je bed ineens dichtbij komt. Zo’n moment. Nu blijkt de reden niet meer onbekend.

Een kort berichtje op de site van het lokale nieuwsblad. Tien rechercheurs op de zaak. Waarschijnlijk toch sprake van een misdrijf. Meteen schiet er van alles door mijn hoofd. Ik app met een andere vriendin. We kunnen maar één kant op denken, willen het allebei niet. Zaten recht tegenover…..met de kinderen, maar wel….Het zal toch niet? Je kunt niet anders dan weer loslaten, hopen dat de rechercheurs met de oplossing komen, het misschien toch geen misdrijf is. Meeleven met een familie die al zo veel te verwerken heeft. Die nog zo benadrukte van een natuurlijk sterven uit te gaan, gewoonweg omdat één van de andere scenario’s onmogelijk was.

Een jongen van zes & een vrouw van 38. Beiden steeds in mijn gedachten. Om verschillende redenen en om dezelfde reden. Iemand deed ze kwaad en ik word er verdrietig, boos, beroerd en angstig van.

Reacties

reacties