Dankbaarheid

Soms kun je ineens overstromen van dankbaarheid. Vandaag is zo’n dag. Op dit moment ligt er een heerlijk wurmpje met zijn kopje in mijn nek en zet ik zo weer een aflevering van Party of Five aan. Even afleiding van een verwachte tegenslag. Zo eentje waar je rekening mee houdt, maar wat toch een mokerslag is als het zo blijkt te zijn. Maar ondertussen dus ontzettend dankbaar. 

Om een beetje duidelijk te maken wat er aan de hand is, maar zonder te veel in detail te willen treden: ik ben gisteren naar het ziekenhuis geweest voor een MRI. Wat ze dachten dat een verzakking was, bleek een cyste. Gisteren moest via de MRI zichtbaar worden waar deze vandaan kwam, zodat bepaald kon worden bij welke specialist ik moest zijn. Er was een ‘makkelijke’ uitkomst en een ‘wat gecompliceerdere’ uitslag mogelijk. Het werd de laatste hoorde ik vanmorgen.

Waarom zoveel dankbaarheid

Waarom voel ik dan zoveel dankbaarheid? Voor mijn vangnet en voor lieve woorden van fijne vriendinnen <3

De gynaecoloog die meedeelde dat ze me over moest dragen, had voor morgen een afspraak gemaakt om een vervolgstappen-plan te gaan maken. Zoals veel van jullie weten rijd ik geen auto. René gaat dus met me mee. Sowieso vind ik het fijn om bij dit soort gesprekken iemand mee te hebben, twee horen (en onthouden) meer dan één. Maar morgen! Dus oppas voor drie, waarvan eentje mét zwemles op vrijdag. Eerst maar iedereen die ik het belooft had op de hoogte brengen van de uitkomst. En daar begint mijn dankbaarheid. Wat een lieve reacties! Dat voelt zo goed. Het zijn de vriendinnen die ik te weinig zie, maar waarvan ik weet dat ze er zijn. Zo bijzonder.

Lief vangnet

En dan drie kinderen in goede handen achterlaten. Dankbaarheid voor lieve papa’s en mama’s. Ze zijn er, no matter what. Fijn en bijzonder dat die onvoorwaardelijkheid ook nog bestaat als je een aantal tientallen oud bent! Een appje is genoeg. De kinderen zijn in goede handen en Elynn kan gewoon naar zwemles. Daardoor kunnen we dus ‘gewoon’ morgen al weer verder en kan ik hopelijk daardoor ook eerder daadwerkelijk geholpen worden en daardoor echt mijn lijf weer terug te krijgen. Want je hoopt na een bevalling gewoon te herstellen van bevalling en dan hop verder.

Ook schuldgevoel

Er is nu zoveel dat ik niet red, terwijl alles van de bevalling nu eigenlijk wel klaar is. Thomas zijn kinderfeestje moet nog steeds en sinds kort vraagt hij er iets meer naar. Finn is immers geboren. Er komt veel op René zijn schouders, dus ook hem ben ik enorm dankbaar. Maar ook naar hem voel ik me schuldig. Ik hoopte na mijn zwangerschap alles gewoon weer samen te doen, in ons oude ritme, met een kleine toevoeging. Helaas.

Dus het naast het gevoel van dankbaarheid, moet mijn schuldgevoel ook een plekje krijgen. Je wilt toch niet dat het eerst erger moet, voor het beter wordt. En na negen maanden een lijf wat niet echt van mij is, zou het zo fijn zijn om weer mezelf te zijn.

Toch overheerst dankbaarheid, ik heb geweldige hulptroepen, lieve vriendinnen, drie gezonde kinderen én een lijf wat verder gezond is. Everything will be okay in the end. If its not okay, it’s not the end ♥

Afbeelding Thank you via Shutterstock

Reacties

reacties