Bij mijn eerste kindje heb ik heel veel pech gehad. De verloskundige was een draak, die mocht mij vanaf het moment dat zij mij zag al niet. Zo was ze dus bij de eerste echo al heel bot en ben toen naar een privé kliniek gegaan. Het was in Spanje en daar ga je of naar het ziekenhuis of naar een privé kliniek.Toch raden ze daar aan om wel naar de verloskundige van het ziekenhuis ook te gaan, omdat zij je helpt bij de bevalling.Tijdens de zwangerschap heeft ze ons nog wat truukjes geflikt. Ze gebruikte o.a. ouderwetse testen die aan toonden dat mijn kindje niet levensvatbaar of zwaar gehandicapt zou zijn. Gelukkig ben ik bij de privé kliniek goed geholpen en bleek alles prima.
Twee weken voor de bevalling brak mijn vruchtwater, maar omdat ik zoveel water had kreeg ik antibiotica om het bevallen niet op gang te laten komen. Ook al was ik daar op de uitgerekende datum! Nog twee weken later kreeg ik eindelijk weeën. Ik had totaal geen ontsluiting en dat was maar goed want de heks had dienst. Ik heb serieus met mijn benen dicht gehuild tot haar shift over was. Om te plassen drukten ze een buis naar binnen, maar ik kan niet in het openbaar plassen en dat ging dus helemaal fout. Daarna kwam de nieuwe arts in actie, laaiend dat ik daar zo zat. De baby bleek niet goed te zitten en ik moest een keizersnede. Maar op papier stond dat er eerst alles gedaan moest worden voor een natuurlijke bevalling, ook al was dat nooit besproken!
Ik ben toen gescheurd en geknipt, dat zonder verdoving want ik had inmiddels al te veel gehad. Ik heb de wereld bij elkaar gescholden, gelukkig verstond niemand Nederlands behalve mijn moeder op de gang. Met een verlostang en een zuigpomp was Keira er eindelijk na 16 uur. De verpleegster heeft haar op mij gelegd terwijl ik 32 hechtingen kreeg. Geen strak plan, uit schrik sloeg ik haar weg. Gelukkig had mijn ex snelle reflexen. Na een uur, eindelijk op de verloskamer, kreeg ik haar weer. Dit keer schoon en in een deken gewikkeld. Het was liefde op het eerste gezicht. De arts kwam bij mij kijken en vroeg waarom ik geen keizersnede wilde, ik wist serieus niet eens wat dat was. Zeker had ik die wel gewild, dit was een te groot risico voor beide geweest. De verloskundige is uiteindelijk ontslagen voor grove nalatigheid. Ze bleek gewoon gestoord te zijn en er waren meerdere aanklachten. Mijn geluk.
Bij de tweede was ik natuurlijk bloednerveus, maar daar stond duidelijk dat keizersnede een optie was, en ook dat vanwege de eerste schrik de baby meteen naar de vader moest. Na een snelle maar heel pijnlijke bevalling waarbij de eerste hechtingen weer open gescheurd waren (nou ja, de tweede, want de eerste waren erg slecht gedaan en moesten uiteindelijk overnieuw). Werd ze geboren met de navelstreng om haar nekje. Gelukkig waren ze heel snel en kon ze lekker op papa zijn blote borst binden en hechten. Nu was dit dus wel een mooi moment. Helaas is het van binnen nu helemaal kapot en loop ik nog steeds bij een arts. Ik zou mijn meisjes nooit ruilen, maar wat had ik me graag ingelezen op een keizersnede!
Ik ben Judith, 40 jaar en thuiswerkende mama. Ik woonde al 5 jaar samen met Keira (9), en Jop (man, 35) kwam er toen gezellig bij. Miya (2) was degene die van ons een echt gezin maakte, en nu wonen wij met zijn alle aan de rand van de Veluwe. Ik blog op www.mommylovespink.nl
Wat verschrikkelijk zeg! Onbegrijpelijk dat ze zich zo opstelde en jij hier de dupe van bent geworden. Sterkte, lijkt me toch iets dat je tot op de dag van vandaag moeilijk kunt vinden.