Wat nou als ze echt niet meer wil draaien? Waarvoor kiezen we dan? Een keizersnede? Door mijn te hoge BMI heb ik tijdens mijn zwangerschap bij de gynaecoloog gelopen. Dit heb ik zelf wel aangekaart, omdat ik recht had op die extra controles en daar dus zeker gebruik van wilde maken. Je weet het maar nooit.
Gelukkig verliep de zwangerschap heel goed! Er waren geen complicaties waar mijn man en ik ons druk over maakten. We merkten bij de echo’s vanaf 20 weken, wel dat onze dame in een stuit lag.
Door mijn extra echo’s die daarop volgden zagen we dat ze niet van plan was om te draaien. Dus hadden we samen al wat dingen opgezocht over een stuitligging. Dit gaf ons een rustig gevoel. We wisten al welke dingen eventueel zouden kunnen gaan plaatsvinden.
Inhoudsopgave
Als ze echt niet meer wil draaien
Met ongeveer 30 weken hadden we opnieuw een echo en daaruit bleek inderdaad dat onze kleine meid niet van plan was om zelf te draaien. Toen we na de echo op gesprek kwamen bij de gynaecoloog werd het ons duidelijk. Ze lag in een onvolkomen stuitligging, de baby ligt met de benen helemaal omhoog naast haar lichaam. Wij kregen de mogelijkheid om te kiezen voor een uitwendige versie, dat is het draaien van de baby met de handen aan de buitenkant van de buik. We keken elkaar in de ogen aan en besloten om dat te doen.
Uitwendige versie
De dag van de versie. Ik was die dag precies 33 weken zwanger. Voor het zover was, moesten er eerst nogwat andere dingen gedaan worden:
- Een uitgebreide echo, om te zien hoe onze kleine dame precies lag en of er genoeg vruchtwater was om de versie voor elkaar te krijgen.
- Een half uur aan de CTG, om de conditie van onze kleine dame te bekijken.
- Er werd via een infuus een middel ingespoten dat de baarmoeder laat ontspannen.
Alles verliep goed, tot het infuus. Ze hebben meerdere keren geprobeerd het infuus bij mij in te brengen en wel door drie mensen! Maar het lukte totaal niet. Dus zijn ze de versie begonnen zonder het middel in te brengen.
Ontspannen blijven
Ja, wat zal ik ervan zeggen…. Ik heb gevloekt! Ik moest zo ontspannen mogelijk blijven, maar als je pijn hebt ga je verkrampen. Om dat tegen te gaan ben ik maar gaan vloeken. Dat was mijn manier om me zo ontspannen mogelijk te houden, want prettig was het niet. De gynaecoloog kreeg het niet voor elkaar. Ze kwam niet voorbij een bepaald punt. Als ze bij het punt kwam schreeuwde ik het uit van de pijn. Dus na ongeveer een half uur hield ze ermee op.
Eindelijk……
Daarna nog een half uur aan te CTG en ik had de afspraak voor volgende week alweer gepland. Ondanks de pijn wilde ik een versie nogmaals proberen. Maar terwijl ik aan de CTG lag kwamen de twijfels. Het bracht mij zoveel stress dat ik het niet meer aan zou kunnen. De pijn kon ik wel aan, maar al die rompslomp er omheen vond ik te zwaar, gezien mijn psychische achtergrond.
Keuzes maken
Dus de keus was gemaakt. Geen tweede versie, maar wat wordt dan de volgende stap? Mijn man en ik wisten het wel, maar niks was zeker.
Die week erop kwamen we weer bij de gynaecoloog en bespraken de mogelijke stappen die er genomen konden worden. We kregen de vraag hoe wij onze dame graag op de wereld wilde laten komen. Dat wisten wij wel, via een keizersnede. Gelukkig stond de gynaecoloog ook achter onze keuze. Mijn man en ik wisten dat ik een gewone bevalling niet aan zou kunnen. Het zou teveel van mij eisen en dat wilden we niet riskeren. Natuurlijk is een keizersnede geen makkelijke keuze, maar als je tussen die twee moest kiezen, was bij ons de keus snel gemaakt.
De datum voor de keizersnede was gepland. Die dag zou ik precies 40 weken zijn! Wel een raar gevoel. Je gaat naar een afsprakenbureau om de datum te plannen dat je vader en moeder wordt.
De dag van de keizersnede
11 december 2012. Dit is de dag dat we papa en mama werden van onze kleine dame! Om 8.30 uur werd ik verwacht in het ziekenhuis. Als eerste werd ik weer aan de CTG gelegd om te kijken hoe het ging in mijn buik. Dat zag er super goed uit. Dus de keizersnede kan doorgaan!
Ik werd met bed en al naar beneden gebracht. Daar werd er als eerste een infuus in gebracht. Wat opnieuw de eerste keer niet lukte. Dus iemand anders werd erbij gehaald en die zette het infuus er zonder probleem in. Ik gaf mijn man een kus en ging richting de operatiekamer waar ze de ruggenprik zette. Zodra die erin zat, kwam mijn man naar de operatiekamer en ging naast mij zitten. Na ongeveer 10 minuten hoorde ik gehuil en is onze dochter Evy geboren. De klok gaf aan 11.11 uur. Wat een pracht tijd!
De kinderarts controleerde Evy en daarna kreeg ik haar van dichtbij te zien. Wat was ze mooi en wat rook ze lekker! Zodra ik dit schrijf ruik ik opnieuw de geur. Heerlijk! Na ongeveer een minuut gingen Evy en papa naar de kraamafdeling en werd alles bij mij afgerond. Wat een klote moment! Zo ben je moeder en zo ben je gescheiden van het prachtig wezentje wat jij samen met je man hebt gecreëerd. De mensen die in de operatiekamer aanwezig waren hielpen mij ontzettend goed. Ze hadden een foto van Evy gemaakt en aan mijn bed gehangen zodat ik naar haar kon kijken wanneer ik maar wilde.
Eindelijk, ik kon haar bekijken zoals ik wilde
Toen ze klaar waren met opereren werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. Er kwamen verschillende mensen mijn feliciteren en kwamen een kijkje nemen bij mij en natuurlijk naar de foto van Evy. Dat vond ik zo lief, maar nog steeds had ik haar niet in mijn armen.
Na ongeveer 20 minuten, wat voor mij uren leek, kreeg ik te horen dat ik naar boven mocht. Ik telde de minuten af, maar ze kwamen maar niet. Ik kreeg te horen dat het druk was op de afdeling en zodra ze konden kwamen ze zo snel mogelijk. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ik krijg er nog een brok van in mijn keel. Dat moment was te lang en ik kreeg het psychisch zwaar.
& toen had ik eindelijk Evy in mijn armen en ik kon haar bekijken zoals ik wilde. Elk plekje heb ik met veel aandacht bestudeerd. Ik nam er alle tijd voor en genoot van elk klein detail. Dit is mijn dochter! Zij is waar ik van heb gedroomd en zo lang naar uit heb gekeken! Ze was het wachten waard, wat een schoonheid!
Nu is Evy bijna 3,5 jaar en is ze eigenwijze lieve peuter waar ik met mijn hele hart van hou!
Ik ben Joyce, 31 jaar, geboren in Oosterhout en woon nu samen met mijn man Terence, dochter Evy en hondje Matz in Roosendaal. Ik heb heel wat jaren gestrubbeld met mezelf en na een tip van mijn man heb ik mezelf laten testen. Daaruit kwam dat ik Borderline Persoonlijkheidsstoornis had. Wat een opluchting! Daarnaast gebruik ik mijn resterende energie om tegen mijn overtollige kilo’s te strijden.
Mooi geschreven. En wat vervelend dat het draaien zo’n pijn deed.
Zelf heb ik ook een keizersnede gehad, alleen wel om een andere reden, maar ik weet precies wat je op het moment doormaakt als je je kind wil zien, maar het niet kan!
Birgit onlangs geplaatst…Autismeweek – Autismegeleidehond
Dank je wel Birgit.
Het gevoel dat je je kind niet kan zien is een gevoel wat moeilijk te beschrijven is.