Door Aniek – Wat niemand had verwacht gebeurde toch. Had ik het zelf verwacht? Nee, alhoewel ik wel een onderbuik gevoel had. Het was januari 2016. Zou het dan toch? Nooit over tijd, behalve in maart 2012 en toen bleek ik zwanger te zijn. Van Jesse, onze oudste zoon, van nu inmiddels 4 jaar.
We hebben toch maar een test besteld via internet en in het weekend getest. Rik kon er zo bij zijn, zo weten we het beide tegelijk. Dit keer was er ook nog een klein jongetje om het nieuws mee te delen, wat het nog spannender en leuker maakte. Hoe zou hij reageren? En hoe zouden wij reageren? We wilden heel erg graag hoor, alleen als het echt zover is dan is er toch altijd een gek bijzonder gevoel. De uitslag?
Inhoudsopgave
Zwanger, 3 weken
En die reactie? We waren beide helemaal happy. Ook hebben wij het Jesse meteen verteld. Hij moest het als eerste weten immers. Hij was heel blij en wilde heel graag een zusje. We hebben meteen duidelijk gemaakt dat we daar geen invloed op hebben. Na een paar weken maakten we de eerste afspraak bij de verloskundige. Ze prikte ook meteen bloed en deed een suikertest. Die was, zoals jullie al eerder konden lezen in het blog over zwangerschapsdiabetes, te hoog waardoor ik onder controle kwam te staan van de gynaecoloog. Alle bezoeken bij de gynaecoloog waren gelukkig prima. De kleine groeide goed en door de eerste echo’s wisten wij al snel dat wij een tweede jongetje zouden krijgen. Jesse moest even wennen, maar dat kwam al snel goed.
Bevallen op de uitgerekende datum
Onze keuze was al dat ik in het ziekenhuis zou bevallen en door de suikers moest het ook. Iedereen dacht dat ik wel eerder zou bevallen ( Jesse was er met 37,5 week), maar dit kleine mannetje liet lekker op zich wachten. Ik was er inmiddels wel klaar mee en klaar voor. Toen ik 39 weken was hebben we alles weer besproken met de gynaecoloog en hebben we een babycheck gehad. En toen kwam de verlossende vraag; “Volgende week inleiden mevrouw? “. “Heel erg graag!”. Er is meteen een afspraak gemaakt voor 28 september 2016. Zou ik dan bevallen op de uitgerekende datum? Het is ook nog de trouwdag van zwager en schoonzus, dus het zou leuk zijn. Volgens de gynaecoloog zou de kleine echter eerder komen, want hij lag zo mooi ingedaald en zou heus niet meer verschuiven.
Woensdag 28 september 2016
Dus wij meldden ons woensdag 28 september 2016 om 07.00 uur in het ziekenhuis. Jesse logeerde bij mijn ouders en mijn moeder kon dan later naar het ziekenhuis komen met Jesse. Eerst kreeg ik de standaard onderzoeken, zoals bloeddruk en CTG. Om 08.00 uur kwam de verloskundige, om te checken of er al ontsluiting was.
De verloskundige deed de check en vroeg of er een echo apparaat komen. Ik schrok, wat zou er aan de hand zijn? “Mevrouw, de kleine lag toch ingedaald? “. Volgens de gynaecoloog wel, hij zou mooi vast liggen! Het bleek dat de kleine was verschoven. Niet meer boven het bekken, maar schuin, meneer is nu al eigenwijs. Er zou eerst een ballonnetje worden geplaatst om te zorgen dat er ontsluiting zou ontstaat en zodat de kleine weer naar beneden zou komen. Zo had ik het mij niet voorgesteld, maar wat moet dat moet.
Slecht nieuws?
Een ballonnetje is een soort katheter die ingebracht wordt en wordt opgeblazen met water zodat de ontsluiting komt. Om 15.00 uur was er weer een check en ik had ontsluiting. Het was niet veel maar wel wat en de kleine lag weer in het bekken! De verloskundige zou overleggen met de gynaecoloog om alsnog de vliezen te gaan breken. Helaas kwam ze met slecht nieuws terug. In ieder geval in mijn ogen toen! De vliezen werden niet gebroken, ze wilde wachten of het toch nog vanzelf opgang zou komen. Geen weeën, weinig ontsluiting. Wat baalde ik. Geen kleine in mijn armen op de uitgerekende dag en de oudste nog een dag moeten missen, hij had het gelukkig erg gezellig bij opa en oma!
Wachten en een rustige buik
Samen werden we naar de kamer gebracht waar ik dus moest blijven tot het zou beginnen of tin ieder geval tot de volgende ochtend. Rik zat er maar en er gebeurde maar niks. Alleen als ik de CTG om zou krijgen, dan begon ik weeën te krijgen! Ik heb Rik naar huis gestuurd, ik zou wel bellen wanneer er wat veranderde. Ik lag met twee gezellige dames op de kamer en naast mijn kamer lag een bekende die al bevallen was , daar heb ik ook nog mee gekletst. Intussen bleef het maar rustig in mijn buik.
De volgende ochtend werd ik om 08,30 uur gewekt, na een slechte nacht, om mij te douchen. Om 07.00 uur zou ik weer op de verloskunde afdeling komen te liggen aan de CTG. Rik heb ik maar wakker gebeld, en gezegd dat hij er tegen half acht moest zijn. Keurig op tijd kwam hij binnen en toen begon het gezamenlijke wachten weer. Om 8 uur kwam verloskundige Anneke binnen samen met de co-assistente en met verpleegkundige Miranda, 3 geweldige dames!
Gebroken vliezen en een klimmende kleine
Mijn vliezen werden meteen gebroken en op dat moment kroop de kleine letterlijk weer omhoog! Het duurde iets langer voordat hij de elektrode op zijn hoofd had. De weeën werden wel iets erger maar nog niet je van het. Wachten duurt lang. De afspraak was dat als ik om 10.30 uur nog steeds weinig ontsluiting zou hebben, ze het infuus aan zouden zetten met weeënopwekkers. En dat gebeurde. Halloooo weeën storm! Dat had ik dus echt niet gemist de afgelopen 4 jaar!
Het wegpuffen kon ik weer niet op de manier zoals was aangeleerd met Jesse, laat mij het maar gewoon weg blazen/ademen. Om 12.00 uur was het echt bijna op de piek en dan krijg je ook nog te horen dat het druk is. HELP! Wel bij mij blijven, mensen! Om 12.20 uur kreeg ik nog een check : 10 cm ontsluiting! Ik mocht persen, alle 3 de dames waren erbij. Met twee keer persen stond het hoofdje, met de derde keer persen was ons tweede zoontje geboren!
Labor is the only blind date where you know you will meet the love of your life. Wij ontmoetten Rowan, broertje van Jesse, voor het eerst en ons prachtige tweede zoontje. Verliefd op beide jongens , verliefd op de eerste ontmoeting ♥
