Het was de week van Sint Maarten, van ziek zijn en van weer een tand er uit. Ik ruilde eindelijk mijn mei tai voor een doek en werd ook blij van een heleboel andere kleine dingen! In deze Best nine van week 45 lees je over hoe ik op het werk genoot van het uitzicht van Finn zijn kleine voetjes. Ook ging ik deze week buiten mijn comfortzone met een bloemetjesjurk die vrij kort was, maar waar ik me heel lekker in voelde.
Maandag was het vooral heel fijn om Finn weer te dragen. Hij heeft nu schoentjes, dus zijn voetjes zijn zo beschermt tegen de kou. Deze doek is nog steeds een cadeautje. De eerste waarop ik verliefd was en ik heb hem gevonden. Gelukkig heb ik nog maar één miskoop gedaan en dat was geen geweven draagdoek. Het was een mei tai en ik kon er niets mee worden. Wat was ik blij dat iemand wilde ruilen. De ontvanger van de doek was ook ontzettend blij, zij was al lang op zoek naar iets anders om haar kindje weer te kunnen dragen. Het is een doek met veel roze, dus ik moet nog even over mijn jaren 50 vooroordeel heen. Maar ja, degene die doek en baby draagt is een meisje, dan moet roze kunnen toch?
Best nine van week 45
Dinsdag voelde ik me heel schuldig tegen over Finn. Hij lag zo verschrikkelijk lekker te slapen en toch moest ik hem wakker maken, omdat we de oudsten op moesten halen. Het was verder een dag van spelen, werken en proberen wat in het huis te doen, want de rest van de week ging ik weer aan het werk immers. Dat is nog wel wennen, ik moet een balans zoeken tussen kinderen, blog, werk en thuis.
De woensdag gaat boven verwachting best rustig. Eerst zorgen we dat Finn met René mee kan en dan zorg ik dat oudsten en ik klaar zijn en naar school en werk kunnen. Gezien we dan met zijn drietjes zijn, gaat dat best soepel. Af en toe vergeet ik nog dingetjes van mezelf, maar dat is niets dat niet opgelost kan worden.
Op de foto: zo lief die kakkies en dat kontje in de doek | de nieuwe doek van de ruil, roze en een jongetje, ik moet even wennen | Nieuw jurkje, kort en gebloemd, het was even wennen | Mijn uitzicht op het werk: Lampion en schoentjes | Klaar voor een werkdag: bril, koffie en shake | Vrijdag was snackdag, maar wel uit de Airfryer dit keer | Zaterdag: een heerlijk behandeling voor mijn haar en gek doen met mijn meisje | Zelf weer een tand er uit gewiebeld
Lampion, schoentjes en bitterballen
Woensdag waren ze van het KDV vergeten om Finn’s schoentjes en lampion mee te geven, dus die heb ik donderdag in mijn pauze gehaald. Ik vind het zo fijn dat ze zo goed zitten op de kinderopvang. We kunnen via een link meekijken en zien daar ook foto’s. Ze doen zulke leuke dingen met en voor de kinderen. Ik moest me er eerst echt over heen zetten, maar wat is het een goede beslissing geweest.
Donderdag waren de kinderen bij oma en was het poffertjesdag. Ik word daar echt blij van. Die afwisseling in opvang op die manier. Vrijdag na zwemles is het patat dag. Dit keer aten we uit de Airfryer, dat scheelde afvaltechnisch een stuk. De bitterballetjes waren zalig en de kreukelfrieten bijna lekkerder dan die van de snackbar. Genieten dus.
Powermixboost en Sint Maarten
Zaterdag was het ‘even geen mama’ ochtend. Eerst naar de kapper voor een L’Oreal Serie Expert Powermix boost voor mijn haar. Daarna nam ik het er van met een rondje shoppen. Niet omdat er iets nodig was, omdat het kon. En wanneer je niets nodig hebt, dan vind je van alles. Het was een klein cadeautje. Tijd voor mezelf en ondertussen voor iedereen iets leuks mee nemen. Wat ik allemaal vond, deel ik later in een shoplog natuurlijk.
’s Avonds zouden we met zijn vijfjes Sint Maarten lopen. Een naar virus vond van niet. Rene werd als eerste geveld. Bijna vanuit het niets. Gelukkig kon Finn even naar mijn ouders, zodat ik samen met Elynn en Thomas een rondje kon maken. Trotse mama hier hoor. Bij elke deur eerst overleggen welk liedje, dan om en om aanbellen (tenzij Elynn niet bij de bel kon) en dan samen in koor zingen. En bij elk snoepje een keurig ‘Dank je wel’. Glimmend van trots stond ik van een afstandje te kijken. Toen het begon te regenen waren we bijna thuis, dus we gingen snel naar binnen. Thomas wilde blijven, Elynn wilde mee om Finn op te halen.
Wat een ellende
Samen met een huppelend meisje ging ik weer richting opa en oma, zo gezellig. Het drama voordat we weggingen was ik al bijna vergeten. Wat een ellende. René lag dus ineens ziek op bed en ik wist even niet waar ik moest beginnen. We moesten nog eten, ik wilde niet te laat weg. Dan snel schakelen is niet echt mijn ding. Vlak voor we zouden gaan besloot Finn in zijn broek te poepen, dat soort dingen. Het werd Elynn allemaal te veel, laten we het daar maar op houden. Eenmaal terug van alles, met Finn, hebben de kindjes hun snoep geteld (damn) en bracht ik Finn meteen door op bed. Daarna nog even kletsen met de oudsten die heel flink zelf al heel veel hadden gedaan en toen ook die op bed. Weer trots op ze!
Wat was het heerlijk om op de bank te kruipen, met een beetje drinken, een dekentje en wat lekkers. Netflix en uitrusten, tot het bedtijd was. En toen begon het. Darmen, maag, warm en koud tegelijk, the works. Ik kroop naast mijn zieke wederhelft en hoopte op slaap. Boy, was I wrong, het werd een potje WC knuffelen en van boven naar beneden strompelen.
Zondag was het nog steeds drama, gelukkig mochten de kindjes naar opa en oma, zodat we in alle rust ziek konden zijn. De hele zondag lagen we samen zielig te zijn in bed. Zo blij met zo’n back-up ♥
