Tot we vonden dat het hoog tijd was om een fotograaf te bespreken, hebben we het eerst even rustig aan gedaan. We wilden de fotograaf ook uit Veendam halen, de band kwam al van ver weg ( Burgum, Friesland) dus de rest maar naast de deur. We hadden de keus al beperkt tot twee fotografen hier in de buurt, om te bepalen wie van de twee, zijn we op een zaterdag maar even bij allebei binnengewipt. De keus was in het begin nog wat moeilijk, maar de één had als groot pluspunt dat ik hem kon verstaan, da‘s best handig tijdens het maken van de foto’s had ik me bedacht, nadat we alles nog even op een rijtje hadden gezet, bleek de keus toch niet zo zwaar en mocht die fotograaf van ons laten zien wat hij kan.
Het Trouwboeket
Van de trouwetiquette zijn we niet echt qua boeket niet echt geweest. Officieel moet de bruidegom in zijn eentje het boeket uitzoeken voor zijn bruid. He is veel gezelliger met z‘n tweetjes en niet onbelangrijk, wel geheel volgens de etiquette wist mijn lief niet wat ik aan had en mocht dat ook niet weten. We hebben samen een prachtig boeket uitgezocht, ik word er nog steeds blij van. Hij was vrij strak, met witte lelies en van die grote bladeren die omgebogen zijn. Voor de corsages hebben we niet voor lelies gekozen, in verband met de vlekken en ook omdat ik ze te groot/log vond. We hebben hier voor witte rozen gekozen en deze komen terug in de bruidegomcorsage.
De Ringen
Ook deze hebben we samen uitgezocht. Dat was zoals ik eerder al schreef nog wel even lastig, aangezien we steeds het probleem hadden dat het bij elkaar horende setjes zijn. Op zich wel logisch, de ringen zijn ook voor een setje wat bij elkaar hoort, maar van het ene setje ringen vonden we de vrouwenring niet mooi, maar de mannen wel. Van de ander vonden we juist de vrouwenring erg mooi, maar die voor de man niet. We hebben toen maar elk gekeken naar welke ring we voor onszelf mooi vonden, het is per slot van rekening de bedoeling dat je er je hele leven mee doet. We hebben wel in de gaten gehouden hoe de ringen bij elkaar leken en voor mij was het van belang dat er witgoud in zat i.v.m mijn zilveren sieraden. Door die oplossing zijn we uiteindelijk prima geslaagd. Binnenkort hoop ik eindelijk mijn ring kleiner te laten maken, mijn vingers zijn twee ringmaten geslonken. Tot die tijd draag ik zoals jullie weten mijn prachtige alternatief.
De Trouwauto
Zo, dat was nog even kielekiele zeg! We zijn niet erg op tijd begonnen met het regelen van vervoer. In eerste instantie hadden we de Alkmaarse Trouwservice op het oog. Voor de 30e hadden zij al geen auto meer. Toen ben ik op een middag maar achter de computer gaan zitten en heb via het internet een aantal telefoonnummers gezocht. Die ben ik één voor één gaan bellen en je raad het al…..nergens een auto meer. Van één van hen kreeg ik toen nog een telefoonnummer, bijna mijn laatste hoop. Daar hadden ze in totaal 3 auto’s waarvan 2 in reparatie en de derde was niet handig i.v.m. wat ik draag en daarnaast was de auto ook niet echt het type wat we wilden. De mevrouw uit Pekel vroeg toen heel handig wat we dan wel wilden. Dat wist ik wel: een mooie oldtimer met zachte ronde vormen, maar toch stoer.
Dan moesten we Bert uit Harpel maar even bellen. Bert in wat? Bert in Harpel.
Na een korte beschrijving van waar we Bert & auto konden vinden en met zijn telefoonnummer op papier hebben we opgehangen. Alsof het zo moest zijn: de auto was de 30e nog beschikbaar ! Meteen een afspraak gemaakt wanneer we langs konden komen op een avond. Wij richting Harpel, zo kom je nog eens ergens. Echt in the middle of nowhere stonden er een paar boerderijen met bij het nummer waar wij moesten zijn een fan-tas-tische bordeauxrode Wolseley uit 1950!
Even had ik een verschrikkelijk visioen: we werden mee achterom genomen en daar werd onder het hooi een barrel te voorschijn gehaald die wel vrij was voor de 30e en de Wolseley zou al voor een ander paar gereserveerd zijn.
Dat viel mee, die geweldige auto was echt nog vrij voor ons!
Er ging nog wel bijna iets mis. “Oh, u bent de mevrouw van die hoepel..” en René stond erbij…Heel snel zei ik “Nee, dat zal wel iemand anders geweest zijn, maar ik wil nog wel iets vragen i.v.m. mijn kleding, maar daarvoor moet hij even weg. Hij weet niet wat ik aan heb en dat mag hij ook niet weten.” René is toen even voor naar het pad gelopen en toen heb ik maar verteld dat ik dus inderdaad de mevrouw van de hoepel was en gecheckt of dat paste. Er waren meer bruiden met hoepel, sleep en sluier ingestapt dus dat moest lukken, helemaal blij met het antwoord was ik er wel over uit dat dit DE AUTO was en dat vond René gelukkig ook, dus het werd ‘em.
Wat we nog meer hebben beleeft tijdens de voorbereidingen? Je leest het in het volgende deel!
♥MJ
