Door Judith – Hij huilt niet goed! Hij huilt niet goed! Hij huilt niet goed! Ik hoor het mezelf nog roepen. Haal ‘m bij me weg, hij huilt niet goed! Ik was voor één ding in het bijzonder bang bij de bevalling: dat de baby ademnood zou hebben en zuurstof tekort zou krijgen.
Dat heb ik dan ook uitgesproken tegen de verloskundige en die controleerde ter geruststelling na elke perswee de hartslag van mijn zoontje. “Hij heeft het zelfs tijdens de weeën nog naar zijn zin” zei ze tegen me. Toch heeft hij bij de laatste perswee ademnood gehad. Dat in combinatie met vocht in de longen maakte dat hij niet goed huilde na de geboorte (ik in paniek) en hij zelf hyper alert werd. Gevolg: met spoed naar neonatologie en een kleine week ziekenhuis.
Een mooie donderdag in augustus
Maar laat ik bij het begin beginnen. Op een mooie donderdag in augustus, zo’n vijf dagen na de uitgerekende datum, liep ik rond etenstijd door de kamer toen de vliezen braken. Om 21.00 uur kreeg ik een check bij de verloskundige in het kraamhotel (bij ons een aparte afdeling in het ziekenhuis). Alles was oké, dus weer naar huis. Om 01.00 uur start van de weeën, om 05.30 uur mijn partner wakker gemaakt omdat ze nu wel erg snel achter elkaar kwamen: “HUH zijn de weeën al begonnen??? Waarom heb je met niet eerder wakker gemaakt??” “Eh ja, en dan, zijn we beiden moe als het nog moet beginnen, nee joh was toch niet nodig”.
Waarom komt ie er nog niet uit
Om 07.00 uur waren we in het kraamhotel met 2-3 cm ontsluiting. Om 09.00 uur al 8(!) cm ontsluiting, dat betekende dus ook dat het al te laat was voor pijnstilling (helaas), het enige wat nog mocht waren de TENS stroomstootjes, die érg goed hielpen overigens, en om 10.00 uur mocht ik al persen, gelukkig maar want het was echt niet meer te weg te puffen. “Hoe vaak moet dit nog, waarom komt ie er nog niet uit??” riep ik wanhopig na pas een kwartiertje persen.
Uiteindelijk werd om 10.50 uur onze zoon Robin op mijn buik gelegd. Maar… geen huil. Alleen wat kreuntjes. Daar was ik enorm op gespitst geweest dus ik raakte meteen in paniek. “Hij huilt niet goed, haal ‘m bij me weg, je moet iets doen!” De verloskundige nam ‘m apart en diende zuurstof toe. Toen met het eerste vocht weghalen er nóg geen grote huil was, brak er ook bij haar lichte paniek uit.
Ademnood
De kinderarts werd er onmiddellijk bij geroepen (godzijdank was het een doordeweekse dag en was de kinderafdeling op dezelfde gang) en binnen een paar tellen stonden er vier man om hem heen in een apart kamertje in de verloskamer. Ook die artsen zagen grote noodzaak om in te grijpen dus direct werd hij meegenomen naar de afdeling neonatologie/high care. Mijn partner ging mee terwijl ik achterbleef want ik moest de placenta er nog uit werken. Dat lukte niet, omdat toen bleek dat de navelstreng verweven zat in de vliezen, waardoor ze niet door aan de streng te trekken de placenta mee kregen (of zoiets). Conclusie is nu dan ook dat dat euvel voor de ademnood heeft gezorgd bij Robin tijdens de laatste paar weeën, doordat de streng afgekneld werd.
Moederhart
Afijn, ik moest dus met spoed naar de operatiekamer omdat de placenta operatief verwijderd moest worden. Om 14.00 uur was ik pas weer helemaal bij en mocht toen eindelijk met bed en al naar Robin gereden worden. En daar brak mijn kersverse moederhart. Robin heeft sinds zijn geboorte continue extreem liggen jammeren en uiteindelijk dus ook huilen. Hij heeft een neuskapje gehad, een sonde, een infuus, en ik weet niet hoeveel buisjes bloed zijn er afgenomen. Aan alle kanten hingen draden. En hij bleef maar ontroostbaar.
Omdat hij zo hyper alert was was hij zich dus erg bewust van wat er allemaal gebeurde.Omdat er ademnood was geweest gingen ze ook een hersenscan doen d.m.v. naaldjes in zijn hoofdje. Continue stonden er zes man om hem heen, want het was ook nog eens een apart geval dus iedereen kwam kijken. De eerste resultaten van de scan moesten goed zijn anders moest hij met spoed naar de Intensive Care, in het ziekenhuis in Utrecht, op drie kwartier afstand. Gelukkig bleek al snel dat de eerste waarden oké waren en dat dat niet nodig was. Hij had vooral moeite met zijn neuskapje, dus op een gegeven moment ging dat af. Toen werd hij ietsje rustiger. Zijn sonde had hij al uitgetrokken maar ja die moest wel weer terug.
R U S T
Rond een uur of 4 riep uiteindelijk iemand dat Robin maar één ding nodig had: RUST. Dus: iedereen het kamertje van 3×3 uit en het neuskapje bleef af. Vanaf toen werd hij iets kalmer. En dan bedoel ik dat we al heel blij waren als hij een halve minuut niet huilde. Die dag liep dat op tot 2 minuten, echt een hele prestatie. Ik heb ‘m die dag misschien een uurtje gezien, al kijkend naar dat kleine mannetje in de open couveuse. Pfff ik heb die dag alleen maar gehuild.
Zaterdag bleek dat bij de hersenecho alles oké was, pfew. En ook de rest van de hersenscan was ok. Er was een ritme in gekomen “slaap-waak” en zowaar was hij soms een half uur stil en rustig. Dus de naaldjes gingen uit zijn hoofd. Ik kon er wat vaker bij zijn, bv. tijdens het kolven en we mochten hem ook eíndelijk vasthouden. Wat een genot!!
Home sweet home?
Zondagmiddag waren alle overige belangrijke waarden ook oké dus toen mocht hij naar een kamer – nog wel op high care- waar ik ook mocht verblijven. Wat een feest!! Nu kon ik de hele dag naar hem kijken en toen mochten we ook borstvoeding proberen (tot dan toe kolven en dan via de sonde). Maandag bleek dat hij een milde vorm van geelzucht had (krijgen eigenlijk alle baby’s). In verband met zijn slechte start moest hij eerder dan andere kinderen in de (gesloten ditmaal) couveuse en onder de blauwe lamp. Met zo’n piratenbeschermkapje op zijn ogen. Dus dat kwam er ook nog bij, maar gelukkig stond de couveuse gewoon op de kamer bij ons en vond Robin het wel prima onder de warme lamp. Uiteindelijk trok de geelzucht snel bij en waren we woensdagmiddag thuis. Eindelijk. Heerlijk.
Dusss, de kleine man had niet zo’n mooie start, maar heeft zich vervolgens snel hersteld en dat was een goed teken. Toen bleek ook al dat het een sterk mannetje is met veel wilskracht. Hij moest op zijn geboortedag door twee man geholpen worden voor het verwisselen van een luier, zo enorm sterk was hij aan het trappen…
Inmiddels is het een vrolijke peuter van 2,5 en genieten we elke dag van dit eigenwijze kereltje. The love of our lives!
Judith, geboren in 1973, nog nét voor haar 40e mama geworden van Robin. Ze leest graag met haar zoon (geboren in 2013). Daardoor merkt ze dat er zo veel kinderboeken uitgebracht worden dat je soms niet meer weet welke te kiezen. Op haar blog geeft ze tips over de boeken die in elk geval bij haar kleine man enorm aanslaan! LeesLeesLees!
