Mam wordt al een echte dokter

Onderstaand stukje schreef ik 19 juni 2009 op hyves. Zoals ik hier al schreef, ging het allemaal niet vanzelf. Mijn man en ik waren op dat moment van schrijven net met de eerste hormoonbehandeling begonnen. Dit nadat alle onderzoeken niet hadden uitgewezen waarom wij al jaren niet zwanger waren geworden.

Hele korte update: De hormonen jagen door mijn lijf en mam wordt al een echte dokter.

De iets langere update: Het blijft een vervelend iets, waar ik toch elke avond wel een beetje tegen op zie, gelukkig krijgt mam er serieus handigheid in & gooi ik elke avond heel stoer mijn buik bloot (terwijl ik iets minder stoer de andere kant op kijk voor ze gaat prikken hoor, je kunt niet alles hebben….)

Toch moet ik in alle eerlijkheid zeggen dat het  wel wat minder erg is als ik verwacht had dus dat hebben we weer in de pocket…René houd indien nodig mijn handje vast dus het is een mooi stukje teamwork, wat ook nog wel weer iets heeft ook…. De eerste dagen merkte ik niet zo veel van de hormonen op zich, was alleen heel erg moe (dat is nog steeds zo), maar had gisteren op het werk niet zo’n hele goeie dag. De collega’s die er van af weten hebben zich wel geamuseerd & het was achteraf voor mij ook wel grappig, maar heb even geen vrienden gemaakt geloof ik.

Mama worden: Mam wordt al een echte dokter

Gebeurt vaker, bij één op de zoveel stellen is er gewoon geen reden. Vervelend vond ik dat niet heel erg lang. Eerst was ik er erg verdrietig van hoor, maar het hield voor mij in dat er nog een kans zou zijn. Hoop, echt, dat doet leven. Daarom duurde het bijvoorbeeld ook zo lang voor we naar het ziekenhuis toe gingen. Niet bang voor de onderzoeken, dat zou een noodzakelijk kwaad zijn. Verstand op nul en blik op oneindig en doe jij maar wat je moet doen. Ook bij gezicht 24 van een arts in opleiding en weer een andere gynaecoloog (wat ik logisch vind in een UMC hoor, is geen klagen). Wat als er uit zo’n onderzoek zou komen dat het er gewoon niet in zat. Nu niet, nooit niet. Soms is weten beter, soms wil je dat nog even uitstellen, omdat je niet te horen wilt krijgen, waar je het bangst voor bent.

Dat mijn moeder al een echte dokter werd, dát kwam omdat ik niet zo flink ben. Ik ben bang om mezelf pijn te doen en niet een klein beetje. Niet zo’n angst waar je je over heen kunt zetten. Daarnaast ben ik bang voor naalden. Voor je kind doe je alles toch? Klopt! Als het anders kan, maak ik daar wel dankbaar gebruik van. Het inspuiten van de hormonen heeft mijn moeder dus gedaan.

Is het eitje al klaar?

Dinsdag moeten/mogen we weer naar het ziekenhuis, dan wordt er een echo gemaakt om te kijken hoe er op de hormonen gereageerd wordt en of de dosis hormonen omhoog moet of niet…….& hoe vaak er vanaf dan nog gespoten moet worden. Het werk van de hormonen is namelijk er voor zorgen dat mijn eitje nog beter en mooier wordt en goed rijpt, zodat er, zodra het ziekenhuis een seintje geeft een andere spuit gegeven kan worden die er dan voor zorgt dat ze gaat springen en we voor de daadwerkelijke behandeling langs kunnen komen. De rest (het wanneer) houden we nog even voor ons en mam mag er ook niets over zeggen, dus die hoeven jullie ook niet uit te horen…

Wat hebben we toen een spannende tijd gehad. Dinsdag bleek de reactie goed én vrijdag mochten we weer komen om te checken of het eitje klaar was voor het supershot. Gelukkig wees het onderzoek in het ziekenhuis uit dat de hormonen werkten als een tierelier.

Hoe afschuwelijk ik de werking van hormonen nu maandelijks ook weer vind, toen was het “Hiep, hiep, hormoon”.  Een extra prik om te boosten was namelijk niet nodig en we moesten zaterdag als de wiedeweerga terugkomen voor dé behandeling. We werden tussen de IVF behandelingen in gepland en de betreffende IVF arts, was gelukkig daarvoor nog IUI arts. Helemaal raar zijn we zaterdag naar het ziekenhuis gegaan. Toen we aan de beurt waren, keken we elkaar nog even aan en stapten we de deur door…..

♥MJ

Voor meer informatie over vruchtbaarheidsproblemen kun je terecht op de site van Freya.

Reacties

reacties