Een tijd geleden zag ik hem bij Jan voorbij komen, weinig origineel, want dat was de 33e keer of zo. Het zal me tegenwoordig ook niets meer verbazen wanneer hij van oorsprong gewoon letterlijk uit het Engels vertaald is van een grote Amerikaanse site. Alles voor de bezoekers, maar dat is weer een andere irritatie. Ik besloot op 9x dingen die ik gewoon tegen mijn kinderen zeg op te schrijven. Van me af te spuwen.
Ik was namelijk ook nu meteen weer vanuit mijn tenen flauw. Waarom? Weer dat moederschapsgedoe. Dit mag niet, zo moet het niet. Dat fluwelen handschoentjes geleuter én het algemeniseren. Het artikel heet: “9x wat je beter niet tegen je kind kunt zeggen”. Elke vezel schreeuwt dan al: “Zal ik dat lekker zelf weten”. Ik ben verdorie hun moeder! Ik voel me ook wel eens rot en ik kan het gemonster en gedoe ook niet altijd hebben en dat mogen ze best weten ook.
Inhoudsopgave
Mama is ook maar een mens
Ik geloof echt dat er mensen voor geleerd hebben, maar ik geloof ook dat (in principe) iedereen het beste wil voor zijn kind én mama is ook maar een mens. En mag dat ook zijn. Niet elk woord of alles wat ze doet hoeft op een gouden weegschaal afgewogen worden. Allemaal hebben we de intentie om ons kind niet te vernaggelen en goed de wereld in te sturen. Toch?
Bewustwordings artikelen zijn fijn, maar hier krijg ik jeuk van. Op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik las ook ergens: “Zullen we afspreken dat IK hun moeder ben?”. Dat vind ik een terechte opmerking. We kunnen dan samen gaandeweg uitvinden wat voor ons werkt en wat niet. Wat bij ons past en wat niet. Zonder dat ik meteen bang hoef te zijn dat ik mijn kindjes verpruts.
9x dingen die ik gewoon tegen mijn kinderen zeg
Dit is hetzelfde lijstje en ik betrap me er op dat ik ze allemaal wel eens zeg. Behalve hun nummer twee, daar was ik het mee eens. Brave jongen/Braaf meisje is echt niet meer van deze tijd, had nooit van een tijd moeten zijn ook, dat zeg je namelijk tegen een hond. De 9 dingen die ik nog wel zeg?
Goed gedaan
Wanneer je kind iets goed heeft gedaan, mag dat best worden bevestigd. En als het niet zo goed ging, mag hij dat best weten. Dat kan prima zonder hem de hemel in te prijzen en hij hoeft echt niet uitgekafferd worden wanneer iets niet zo goed ging. Ik hoor het ook graag als iets beter kan en ik word er graag bij geholpen dit te bereiken. Het is het mooist wanneer hij erkenning uit zichzelf kan halen en niet alleen maar groeit door externe bevestiging. Toch vind ik het fijn om te horen dat ik iets goed heb gedaan, dat iemand trots op me is. Dát gevoel, dat gun ik mijn kinderen ook! Iedereen heeft wel eens een schouderklopje nodig!
Wat een mooie tekening
Mooi en lelijk, het is een kwestie van smaak. Ik vind niet alles mooi, wat mijn kinderen maken. Dat ik iets lelijk vind, zal ik niet gauw zeggen. Want dan is het nog steeds knap gemaakt. Motorisch of anderszins. Dat ik iets mooi vind, dat zeg ik wel! Ik ga er namelijk van uit dat ze maken wat ze leuk vinden, waar ze zin in hebben of wat ze van juf moeten doen. Dus of ze hebben het goed gedaan, of ik vind het mooi. Soms leg ik uit wat ik er mooi aan vind, soms ook niet. En heel soms zeg ik mooi ‘om er van af te zijn’. Met name als ze dezelfde tekening voor de vijfde keer laten zien.
Houd daarmee op, of anders
Om vervolgens dingen te roepen waarvan ik bij het eerste woord al weet dat ik het toch niet doe. Ik werd niet zo’n ouder. Ik zou consequent zijn. Gooide ik er eens iets uit dat ik niet waar kon maken, dan zou ik het toch waarmaken. Eigen schuld. Maar wanneer je er in je wanhoop ineens uitgooit dat je de iPad in de prullenbak dondert. Dan weet jij het niet alleen, dan weet je kind het ook. Ze schrikken wel extra, wanneer ze het niet verwachten, en je het dan toch doet. En dan gaat het zowaar een tijdje goed.
Soms wordt het ook een running gag, een dingetje van ons samen en dat vind ik dan weer bijzonder. “Of anders zet ik je op Marktplaats”, krijg ik nu zelf wel eens naar mijn hoofd. Dan zoeken ze wel een andere moeder, met een dikke vette knipoog er achter aan.
Als je….. doet, dan krijg je
Vooral bij het boodschappen doen. Wanneer ik merk dat ik een kort lontje heb, maar er niet onder uit kom. Als je leuk doet en mama goed helpt, dan krijg je bij de kassa iets lekkers (wat bij mijn kinderen ook heel goed een bak aardbeien of een banaan mag zijn). Een omkoopmoeder, dat ben ik.
“Als je zo doet, dan krijg je een streepje!”. Het werkt. Een streepje op de kalender betekent een dag geen scherm. Een hele dag. Geen enkel scherm. Grote mond? Nog een streepje. Grenzen stellen, vind ik liefde. Wanneer ik het gewoon heb geprobeerd, heb geblauwhelmd, door mijn knieën ben gezakt om iets uit te leggen en/óf een time-out heb gegeven en het houdt nog niet op? Klaar mee! Eigen verantwoordelijkheid en gedrag heeft consequenties.
Je bent zo slim
Mijn man en ik hebben best slimme kinderen. Thomas ligt ongeveer een groep voor (in ieder geval) qua lezen. Elynn schrijft, herkent letters en telt net zo ver als het oudste kind in de klas, toen ze in groep 1 zat en was de jongste. Dat vind ik slim. Ze hebben een woordenschat van heb ik jou daar. Dat vind ik slim. Daarom zeg ik dat tegen ze.
The way we talk to our children becomes their inner voice
Dan kan het maar beter een lieve zijn toch? Ik vind ze nog heel veel meer, naast slim en dat horen ze ook. Behalve dat ik van ze hou, ben ik enorm trots op ze en dat mogen ze weten. Ze mogen trots zijn op wie ze zijn, wat ze kunnen en waar ze staan.
En dat is ook zo wanneer ze onder of op niveau zaten of met andere dingen zitten. Thomas is cognitief sterker dan motorisch. Op wat hij aan kennis heeft ben ik net zo trots als op het feit dat hij kan fietsen. Dat laatste kwam alleen wat later, nou en? Dat hebben we ook zo gelaten. Met Elynn gaat het cognitief en motorisch geweldig, ze kan alleen de R nog niet zo goed zeggen. Nou en? Komt wel.
Niet huilen
Ook aan deze maak ik me schuldig. Mag niet! Dan bagatelliseer je hun verdriet. Ik huilde vroeger ook veel. Heel veel Gevoelig kind. Vreselijk vond ik het wanneer ik daar mee afgekapt of uitgelachen werd. Ik was gewoon emotioneel en wilde dat uiten. Dat mogen mijn kinderen van harte. Soms zie ik ze tegen tranen vechten en zeg ik juist dat het wel mag, dat het er soms even uit moet.
Toch zeg ook ik: “Niet huilen”, tegen mijn kinderen. Mijn moeder maakte laatst een grapje, dat had Thomas niet door en ik zag ik de tranen. “Niet huilen”, hoorde ik mezelf zeggen. Om daarna uit te leggen dat oma een grapje maakte en dat er niets verdrietigs aan de hand was. Of als ze huilen omdat ik ergens “nee” op zeg. Doen alsof de wereld vergaat. Niet nodig. Soms is het zoals het is.
Ik beloof
Waarom zou je een kind geen belofte maken. Ik heb mijn kinderen belooft dat ze me alles kunnen vertellen en dat ze nooit iets kunnen zeggen of doen, waardoor ik niet meer van ze hou. Ook beloof ik ze dat als er op school iets gebeurd en ze lossen het met juf op, dat ze dan geen straf van mij krijgen. Mits ik het van ze zelf hoor.
Een andere belofte is, dat ik er altijd voor ze zal zijn, wanneer er problemen zijn. Als ze het idee hebben dat het niet meer goed komt. I’ve got your back! Overal is een oplossing voor en alles kun je goed maken. Beloftes waar ik me aan zal houden. Waar mijn kinderen op kunnen vertrouwen. Veiligheid en geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde!
Waarom heb je dat gedaan
Omdat ik me oprecht wel eens afvraag hoe iets in ze opkomt. Hebben ze het zelf verzonnen, was er groepsdruk? Vond je het achteraf een goed idee? Heeft er iemand verdriet/last/kosten gehad door wat er is gebeurd. Wat had je beter/anders kunnen doen? Wel alleen als ik zeker weet dat ze het hebben gedaan uiteraard. Niet klakkeloos wanneer iemand zegt dat ze iets hebben gedaan. Dan wil ook hun kant van het verhaal weten. Dan is de vraag: “Wat is er gebeurd?”.
Ik hou van je
Om ze vervolgens een dikke kus te geven. Ja, mensen, op de mond. Er zijn 1000den manieren om te zeggen dat je van iemand houdt. Er zijn 1000den manieren om het te laten blijken. Natuurlijk moet je kinderen laten merken dat je van ze houd. Een knuffel, een compliment, voor ze zorgen, er voor ze zijn. Maar de woorden. zou ze zelf echt niet willen missen. Ik word warm wanneer mijn man het tegen mij zegt.
Trots en liefde overvallen me als de oudsten uit het niets en uit zichzelf zeggen: “Mama, ik vind je lief”. Mijn moederhart smelt als Finn me zijn allergrootste verliefde glimlach geeft. En ik hoop dat ik datzelfde warme, fijne, geborgen gevoel geef wanneer ik tegen mijn kinderen zeg dat ik van ze hou.
Natuurlijk is dit mijn kijk op het leven en mijn kijk op de opvoeding van mijn kinderen. I yell because I love them. Ik word boos en stel grenzen, omdat het me iets kan schelen en ik knuffel ze te pletter, omdat ik ze lief vind. Ik ben ook maar een mens ♥
Afbeeldingen moeder en kind via Shutterstock
